Zawsze na zachód [Tekst lipca 2018, Tekst Roku]

[Kanterial]

co
ale co
...co?


Dobra, bo chciałam bez ostatniej wstawki skomentować, ale ją doczytałam i teraz mi zgasiło mózg, c'nie XDDD tak że momencik, czas wyjść na szluga i pogapić się na osiedle, żeby zrobić reset... Ale się dałam zaskoczyć, no nie mogę XD

Ok. Komentarz poniżej poziomu, bo dawno nie komentowałam, a i od Zachodu miałam przerwę (której niestety nie nadrobiłam w całości, bo odświeżyłam tylko ostatnie dwie komentowane wstawki). Nieco przesłonił mi obraz całości ten końcowy moment i akcja, jakiej bym się nigdy nie spodziewała, więc możliwe, że o czymś zapomnę.
No więc sytuacja Bai - Zoe, bo o niej pisałam już wcześniej i o niej najwięcej myślałam: jakoś balam się (pewnie wiesz?) że to zahaczy o coś-więcej-niż-znajomość i to w sensie innym niż zwykle w tekstach. To znaczy bałam się, że Zoe dostrzeże coś, czego nie ma, albo że będzie miała do Baia słabość, która potem mocno zaważy na fabule. Zacisnęłam usta na scenie tańca, ale tylko przezornie, bo, jak się okazało, była nie do przyczepienia się. W ogóle, cokolwiek znajdę z myślą, że będę mogła się przyczepić, zostaje później stłumione >___< i teraz trudno się przyczepić. Szkoda. Chciałam być taka ten, taki ostry komentujący. Bai nie urzekł mnie i w sumie niewiele mnie przyciąga do tej postaci (chyba dlatego, że widzę ją oczami Zoe). Porównania do kota to taki lekki trigger, może o to chodzi? Ale nie, raczej nie. To ta nienaganna postawa, w ogóle taki ludzki element (on serio jest najnormalniejszy z trójki) całej paczki. To, co w Baiu jest pozytywne i fajne, nie pozwala mi go polubić. Nie umiem zaufać. Dokładnie, ten tekst sprawia, że podejrzliwość i szukanie wszelkich ukrytych motywacji postaci ciągle mi towarzyszą. Bai jest zbyt spoko. Zbyt dobry i niezłamany atmosferą, w ogóle świetnie ułożony. Odporny. Może w jego głowie jest taki sam mętlik jak w głowie Zoe (choć wątpię) ale ostatecznie i tak nie mam tam wstępu, więc pozostaje wyłącznie powłoka - idealny, sympatyczny Bai, odważny, świetnie wyszkolony i gotowy się poświęcić - bo jest literką C i takie jest jego zadanie.
Czy to zamierzony efekt - wątpię, ale naprawdę, no nie mogę go przetrawić. Nie ufam. Wciąż czekam na potknięcie. I kiedy była scena tańca, też na nie czekałam. Te samotne spacery nad ranem były jak małe zwycięstwo, już się zajarałam, że padną podejrzenia, że się sformułuje konkretny zarzut. Ale nie. Nadal nie. I nadal tekst jest pisany z takim wyważeniem, że nie mogę się o to czepić.
Zoe może i go podejrzewa, ale to prędzej wina paranoi i tego zapętlenia we własnych domysłach. Efektu kabinowego, kto wie. Ona tak samo przestaje ufać Hrabinie, więc nie doszukuję się w tym racjonalności. Swoją drogą widać świetnie, jak powoli tracą postacie nerwy (eheh, no, poza Baiem, przecież to Bai, jprdl, jeszcze się okaże, że jest niezaprzeczalnie dobrą postacią bez skazy i będę cierpiała tygodniami) i choć wszystko widzę oczami Zoe, jestem w stanie uwierzyć w zachwianą równowagę Hrabiny. Sama Zoe też oczywiście dostaje lekkiej korby. I one dwie są dla mnie prawdziwe, potrafię uwierzyć w ich zachowanie. Zoe to kawał zatwardziałej baby - ale rozumiem ją, wiem, kiedy ma rację, wiem, że chce dobrze. Hrabina w ogóle jest bombowa i kibicuję jej, totalnie #in_love, ją również rozumiem. Szkoda, że Zoe patrzy na nią przez pryzmat pieniędzy, pieczonej świni i innych takich, nie potrafi dostrzec człowieka podobnego do siebie, wrażliwszego od siebie momentami. Najgorzej. Mogłyby się spotkać i dogadać, ale brodzą razem przez pył i wolą (mam wrażenie, że trochę przez Zoe) wzajemnie się podejrzewać, snuć jakieś domysły i wkręcać sobie kolejne scenariusze, zamiast zapytać wprost. Może Bai zapytałby wprost i może to byłaby kolejna rzecz, za którą bym nie umiała go polubić XDD
No więc tak - przykre jest to, jak Zoe i Schwerin się mijają, choć obie chcą (jak sądzę) dobrze i źle sobie nie życzą. Totalny popis daje już przy ognisku Hrabina i to tylko pokazuje, że bez sensu podejrzewała ją Zoe. Obydwie siebie wzajemnie oskarżają, ale Zoe robi to chamsko/w myślach/nie ma możliwości przyparcia do muru, a Hrabina, no cóż - właśnie mi pokazałaś, jaką dysponuje mocą decyzyjną. Bai jest jej. W sumie o to chodzi w byciu Alfą, nie mam pytań.

Okropna akcja na koniec, pokazuje ten bezsens wzajemnych oskarżeń. Dałam się zaskoczyć i za to wielki plus. Wielki, bo lubię. Strasznie bredzę w tym komciu, wiem o tym, to przez natłok myśli. I zawsze tak mam jak komentuję po przerwie. Wybacz.

Tak bardziej ogólnie - nadal jestem pod wielkim wrażeniem tekstu. Opisy w sumie juz mnie nie zaskakują (heh, dobra uwaga o korbie na punkcie pyłu, Bai XDD) ale to nie znaczy wcale, ze są mniej obrazowe. Te opuszczone miasta widzę bardzo wyraźnie, plac po dzielnicy fabrycznej z samotnymi ścianami <333 jestem fanką. Podobnie jak takich smaczków (dla mnie co prawda niekiedy nieczytelnych, bo US nie ogarniam ni *uja) np. o moście, jedynym rozpoznawalnym doskonale elemencie zniszczonej metropolii. Nadal też działają na mnie rozkminy Zoe i te głębsze zadumy, metaforycznie i pięknie opisane to, co z człowiekiem się dzieje w twoim zniszczonym świecie. Samotność, izolacja. Ten motyw z hełmami odbierającymi twarze, daję propsy.

No strasznie namieszałam, wstyd mi, zero komentatorskie.

Jestem przerażona tym, jaki błąd popełniła Hrabina (choć kto wie? od początku Zoe wydawała mi się zbyt OP, może C. ma z tym coś wspólnego a ona nawet nie wie? O____O), jak posłusznie zrealizował swoje zadanie Bai i jak bezsilna (serio - bezsilna, nie tylko przy ognisku, ale od dobrych kilku k tekstu) była Zoe. Jestem zaintrygowana akcją z zielonooką laską, zamiarami jej ziomków, tym, co niepokoi Zoe (planami Hrabiny) i totalnym brakiem zrozumienia i zaufania, który jednocześnie mnie boli i pcha fabułę do przodu. Tak w ogóle, to teraz trochę bardziej lubię Zoe. Odrobinę. Powiedziałam odrobinę, ok? Tonicnieznaczy

DOBRA, TO TERAZ PRZESTAŃ SIĘ OPIERNICZAĆ I WYJAŚNIJ, CO ROBIŁ BAI CODZIENNIE POZA ŁAZIKIEM, OCZEKUJĘ NASTĘPNEJ WSTAWKI BO WIEM, ŻE BAI COŚ ROBIŁ I TO NIE BYŁ SPACER I NAWET NIE MÓW, ŻE TO BYŁ SPACER ALBO ŻE ON SIĘ UPEWNIAŁ, ŻE SĄ ŚLEDZENI, NA PEWNO BYŁO COŚ JESZCZE, MOŻE NASYPAŁ PYŁU DO ŁAZIKA I ŁAZIK SIĘ ZEPSUŁ DLATEGO.

[Starucha]

Po pierwsze: co to za zwrot akcji jest ja się pytam!? Co to jest!!!

Człowiek czyta sobie fajny tekst, dusi się od dymu, a tu takie coś!
Jak ja lubię takie rzeczy, klaustrofobia i ludzie zamknięci razem w małym pomieszczeniu i człowiek tylko czeka aż zwariują, albo zaczną sobie oczy wydrapywać. I się doczekałam!
Jedynie, czego tu nie rozumiem, to skąd Hrabina się domyśliła, że Zoe coś kręci i jest od "tych złych". Może Zoe to jeszcze z niej wyciągnie czy coś? Bo ja bym chciała wiedzieć, czytałam tamten fragment dwa razy i się nie doczytałam.
I pani, niewiarygodne bohaterki, prawdziwa kobieta by narzekała na piach w wadżajnie w takich warunkach.

Acha i Bai... Bai pewnie co rano chodzi kupę! Nie wiem czemu ją to tak interesuje co robi co rano. Normalna rzecz.
A poza tym jak o nim czytałam, to przed oczami miałam co prawda Japończyka ale... Ale ryło Baia wypisz wymaluj: https://www.filmweb.pl/person/Hiroyuki+Sanada-77344

[Aishikami]

AAaaaa! Zachód! Ten tekst mnie bardzo kupił za pierwszym czytaniem, i nic się od tamtej pory nie zmieniło.

Dla bezpieczeństwa odniosę się tylko do ostatniej wstawki, ale wiedz, że wciąż pieję z zachwytu czytając o Zoe, Bai'u i Helenie. O tańcu, o żołnierzu-Baiu, o pyle, o zagrożeniach, o Yellowstone (i jakie dreszcze wzbudza fakt, że on naprawdę jest, naprawdę śpi, a kiedyś może się obudzić), o rozmowie przy rybach (bo to najlepsze miejsce, żeby omawiać misje niemalże-samobójcze), no o wszystkim, kay?

Dobrze, to przechodzę do ostatniej wstawki. Tylko kilka elementów z niej opiszę.

Zacznę od dekonstrukcji Zoe przez Bai'a, to jest absolutnie piękna w swej straszności scena. Bo on to robi na zimno, po żołniersku, absolutnie skutecznie, bo wie gdzie uderzyć, żeby okaleczyć, ale nie zabić, żeby bolało. Zoe jest tu bardzo wiarygodna w swoich reakcjach, emocjonalnych, fizycznych (czy też fizjologicznych). Tutaj wychodzi, czy świadomie z Twojej strony czy nie, to nie wiem, ale że Zoe już sobie stworzyła obraz Bai'a w głowie. I nie mówię tutaj koniecznie o jakimś romantycznym obrazie czy uczuciach. Zoe po prostu przez chwilę zapomniała o "nie ufaj nikomu". I Bai ten obraz połamał, jak jej nogę.

Jej deklaracje o tym, że nie umrze w ten sposób, pokazują, że Zoe, choć świadoma zagrożenia, w jakim się znajduje, w jakie się ciągle pcha, tak naprawdę nie chce umierać, a przynajmniej, nie chce umierać na cudzych zasadach. Nie w sposób, jaki nie ma znaczenia, "inconsequential" - to jest takie słowo, którego moim zdaniem Zoe boi się najbardziej.

I ostatnia rzecz, która rzuciła mi się w tej wstawce prosto w twarz, jako osoba paranoiczna, wyczuwam i rozumiem paranoję. I wiem też, że ciężko opisać ją wiarygodnie i subtelnie. A tutaj nic nie wzięło się znikąd. Ta paranoja narasta w sposób organiczny, bo wszędzie pył, bo awaria filtrów, bo przebywanie stale razem, na małej przestrzeni, w bardzo nieprzyjaznym środowisku. Cabin fever w pięknej postaci.

Czekam na kolejne wstawki, bo chętnie znów wybiorę się na Zachód. Zawsze na Zachód

[Coffee]

KOCHOM WAS WSZYSTKICH, DZIĘKUJĘ ZA GŁOSY, JESTEŚCIE NAJCUDOWNIEJSZE I NAJCUDOWNIEJSI, BOSZ BOSZ BOSZ


@Xantiss - ogromne dzięki Jak w komentarzu widzę głównie podekscytowane emoty, to wiem, że zrobiłam co do mnie należało
@Kruff i @Aish - nawet nie wiecie, ile dla mnie znaczy fakt, że mimo że obie Was już katowałam tym tekstem, to czytacie go kolejny raz
@Królowa - żebyś Ty tylko widziała moje miny podczas Twojej relacji live z plot twista i dalej
@Kan - nie wiem, jak Ci odpisać, żeby nie spoilerować, ale naprawdę, Twoje spojrzenie na Bai'a i w ogóle relacje w tym trio są dla mnie bezcenne. Nie obiecuję, że wszystkie postacie będą do polubienia, no ale też nie na tym miał ten tekst polegać (ale wogl dla mnie to jest fascynujące, jak różnie się rozkładają sympatie i antypatie wśród czytelników, przed napisaniem Zachodu w życiu bym się tego nie spodziewała). To co piszesz:

Dokładnie, ten tekst sprawia, że podejrzliwość i szukanie wszelkich ukrytych motywacji postaci ciągle mi towarzyszą.

Może nie powinnam, ale cieszę się z tego bardzo Bo docelowo miało siąpać paranoją.
No i z zadowoleniem stwierdzam, że przynajmniej na jedno Twoje pytanie odpowiedź jest poniżej

DZIĘKUJĘ WAM WSZYSTKIM ZA CZYTANIE I KOMCIE, serio, zajar miljon za każdym razem

#
To trwało. Musiałam, wspierając się mocno na cudzych rękach, przejść do zamaskowanego transportera, musiałam znieść przerażone spojrzenia moich ludzi, musiałam wyłuskać ramię z ciasnego rękawa, musiałam zmierzyć się z tym, co zostało z mojej kostki. Na długie, długie godziny stałam się nieruchomym epicentrum skoncentrowanej troski, a przez cały ten czas zagryzałam zęby i wysykiwałam pojedyncze, niekonkretne bluzgi.
Pomagało. Nie rozwiewało czerwonej mgiełki sprzed moich oczu, ale pomagało nie odpłynąć w abstrakcyjne marzenia o zemście. Nie mogłam sobie na to pozwolić, skoro prawdziwa była w zasięgu moich rąk.
Ręki.
Tej zdrowej.
– Kurwa mać! – ryknęłam, ale Aziz pozostał przy moim boku, z niewzruszoną miną kończąc usztywnianie złamanego ramienia. – Dobra! Dobra. Jest lepiej. Tak, naprawdę. Zdawajcie raport.
Transporter kołysał się jak pijany żeglarz w porcie, a każde wahnięcie posyłało nowe fale bólu na wskroś całego mojego ciała.
– Więcej teraz nie zrobię – osądził Aziz, krytycznie przyglądając się nienaturalnej krzywiźnie mojego ramienia. – Na to musi zerknąć Novak, i to szybko.
– To wszystko komplikuje – wysyczałam przez zaciśnięte zęby. – Zginą oboje.
– Ale najpierw ty przeżyjesz, dobrze?
– To... nie jest... konieczne.
– Szefie...
– Nie szefuj mi tu. Dokąd odjechali?
– Ostatni raport mówił, że na zachód. W miarę prostą linią. Ale prędzej czy później natkną się na jeziora i możliwe, że to ich spowolni.
– Nie spowolni, bo do tego czasu będą martwi – warknęłam. Czułam, jak koktajl, który wstrzyknął mi Aziz w zdrowie ramię, zaczyna w końcu działać. Rzeczywistość wracała w spazmach. – Ustaw ludzi na ich drodze, pełne obłożenie. Koniec ze skradaniem się, po prostu ich zdejmijcie, zrozumiano?
– Przekażę.
Chemikalia czyściły mi umysł, wypalały krwioobieg z toksyn i śmieci.
– Mówiłaś wcześniej, że ich śmierć to nie byłoby najlepsze rozwiązanie, prawda? – rzucił Aziz po chwili ciężkiego milczenia. Transporter podskoczył i w końcu miałam dobre usprawiedliwienie, żeby wrzasnąć. – Trudie... I cała Południowa...
Myślałam coraz jaśniej, pewnie dzięki magicznym zastrzykom.
– Południowa...
Ból zaatakował zupełnie nagle, chwycił mnie za trzewia i wykręcił jak szmacianą lalkę. Zacisnęłam zęby i zdołałam nie jęknąć, a Aziz i tak był już obok, trzymał mnie mocno za zdrowe ramię, stabilizował mimo wertepów, wstrząsów i dygotów. Nie słyszałam tego, bo słyszeć nie było sposób, ale gdzieś w basach, może nawet w drżeniu, wiedziałam, że nuci. Pewnie nawet nieświadomie.
– OK – stęknęłam, gdy powietrze przestało mieć konsystencję wody. – Jest OK. Jest lepiej.
Wiedziałam, po prostu wiedziałam, że w przeciągu najbliższych paru nocy wypluję sobie płuca. Czułam piach między zębami, język oblepiała mi czarna maź, każdy oddech poruszał w moich płucach coś, co miało rozpoznać dopiero czujne oko lekarza.
I ręka, ręka, dobry Boże, Bai całkowicie zabił mi poczucie równowagi. Tutaj. W środku spalonej ziemi.
Skurwysyn.
Powinien był mnie zabić. Hrabina była dobra, ale niewystarczająco dobra. Nie doszacowała. Ta jedna ewentualność – jedyna, przy której być może jej nieskażona moralność przymknęłaby oko na moją śmierć – nie przyszła jej do głowy.
A ja naprawdę przez moment wierzyłam, że możemy zwyczajnie się dogadać: po ludzku, jak dorośli ludzie. Przybić piątkę i zmienić świat. Trwało to może jakieś trzy minuty, ale wierzyłam.
Mogła być dla nas taką szansą.
Może ciągle była. Nie wiedziałam, musiałam się zastanowić, przeczekać falę wściekłości, wrócić do siebie. Ale nawet jeśli – nawet jeśli hrabina nie posłała wszystkiego w diabły, w tym życia swojej siostry – to z całą pewnością nie spodoba jej się dalsza część.
– Jedziemy do Springfield, tak?
– Taki był początkowy plan, ale wprowadziłem korektę.
– Novak?
– Novak.
Skinęłam głową. Przeczekałam kolejny atak bezdechu.
– Nie będzie szczęśliwy – wydyszałam przez zaciśnięte zęby. - Że nagle mam o wiele więcej luźnych kości w ciele niż normalnie.
– Lepiej będzie dowieźć cię do lekarza niż lekarza do ciebie.
– A gdzie jest teraz Goran?
– W Kansas.
Skupiłam się. Próbowałam się skupić. Zebrać wszystkie te migające srebrne rybki w jedną ławicę. W miarę jak zanikał ból, zmniejszała się też wściekłość, i przez to zwyczajnie miałam ochotę położyć się na twardej podłodze transportowca przy brudnych nogach mojej gwardii i zasnąć.
– Dobrze – stwierdziłam i Aziz widocznie się rozluźnił. – W tej chwili do niczego się nie przydam, będę koordynować z daleka. Czy jest coś, o czym powinnam wiedzieć, zanim tam dojedziemy?
Byłabym bardzo kiepskim Cyrusem, gdybym nie potrafiła rozpoznać porozumiewawczych spojrzeń rzucanych spod gogli na twarzy.
– Ta cała Trudie – odezwała się Penny, biała dziewczyna, która zamiast usiąść, od początku trasy opierała się o fotel kierowcy. – Przyszły wieści z Sioux Falls.
– Wieści – powtórzyłam.
– Raport. Pchnęliśmy gońca do Denver, żeby to jakoś porównać, ale jeszcze nie wrócił.
– Czyli dalej nie ma bezpośredniej łączności.
– Przy tym wszystkim i jeszcze twojej wyprawie naprawdę brakowało nam ludzi, żeby się tym zająć.
Mieszkaliśmy na tej ziemi. Byliśmy na niej dłużej i znaliśmy ją lepiej niż ktokolwiek inny, na pewno lepiej niż Komisja, którą było łatwiej zakręcić niż dzieckiem na karuzeli. Niemniej wciąż obowiązywały nas te same ograniczenia. Toksyczne chmury ciągle wisiały nad naszymi głowami. Pył wciąż wżerał się w nasze płuca. Radiacja blokowała łączność. My też oddychaliśmy trucizną.
Cała nasza egzystencja w tym piekle sprowadzała się do wyścigu: kto pierwszy zmieni kogo, my Północną, czy Północna nas.
I to tyle. Dwa czynniki. Dwie strony.
Żadna dziwka z Południowej czy skądkolwiek indziej nie będzie mi się wciskać na mój teren i pchać paluchów między tryby, które tak długo składałam do kupy. Po moim trupie.
– Musieliśmy zawiesić bezpośrednią obserwację. – Głos Aziza wyrwał mnie z tępego zamyślenia. – Dlatego tak długo...
– W porządku.
– Tylko że... Co właściwie poszło nie tak, Zoë? Wiedziałem, że coś się spina, ale...
Chciałam przetrzeć twarz albo może oprzeć czoło o dłoń; cokolwiek, co zasłoniłoby moje ściągnięte brwi i wyszczerzone jak u zwierzęcia zęby. Cokolwiek, za czym mogłabym się ukryć.
Co poszło nie tak?
Helena.
Co poszło nie tak?
– Źle osądziłam Gao. – Tak, to był jakiś punkt startowy i niewątpliwie prawda, ale zdecydowanie nie wystarczające usprawiedliwienie dla czołgania się przez popiół i jazdy na najsilniejszych środkach przeciwbólowych, jakie zdołaliśmy wykraść. – Myślałam, że przy jego... Myślałam, że postawiony pod murem stanąłby po mojej stronie. Do diabła, powinien to zrobić! Każdy inny na jego miejscu by się tak zachował!
Aziz gorliwie pokiwał głową, pomruki poparcia zlały się w jeden szum. Umiałam przecież znaleźć outsiderów. Umiałam do nich mówić, do tych moich czarnych owiec, potrafiłam prowadzić je za sobą.
Kilka z nich znajdowało się razem ze mną w tym transporterze.
- Poza tym, kurwa, może mi ktoś powiedzieć, dokąd on właściwie znikał co rano? Ani razu nie udało mi się go złapać. Mam nadzieję, że ktoś miał na niego oko, bo...
– Szedł zapalić – przerwał mi Aziz.
Cisza, która zapadła wewnątrz wozu, wcisnęła wszystkich obecnych w kąty albo rozprasowała na ścianach. Nawet Penny skuliła się nieco.
– Co.
– Szedł zapalić – powtórzył Aziz spokojnie. – Najwidoczniej przemycił ze sobą paczkę cygar. No i wykradał się codziennie, żeby zajarać.
Szukałam odpowiedniego komentarza, ale nic nie przychodziło mi do głowy.
Transporterem kołysało.
– Po prostu jedźmy – stwierdziłam płaskim tonem. – W międzyczasie opowiadaj, co mnie ominęło.
#
Miasto Fontann. Paryż Równin. Serce Ameryki.
Cudowne miasto jazzu, Irlandczyków i hazardu, założone przez francuskiego mordercę i dezertera. Kolejna brudna plama, którą superwulkan zdołał niemal całkowicie zetrzeć z mapy razem z ponad siedmiuset tysiącami żyjących tu dusz. To Środkowy Zachód; stąd nie ocalał prawie nikt. Zabijały ich eksplozje, deszcze żużlu i radiacja. Zabijały ich huragany. Ginęli pod walącymi się budynkami. Umierali na ulicach, na szerokich bulwarach i w galeriach handlowych, zaduszeni dymem, otruci toksycznymi oparami, zmiażdżeni wstrząsami.
Kansas City stanowiło granicę zasięgu, ostatnie miejsce, które nadawało się na stałą i w miarę wydajną bazę operacyjną. Dalej na zachód pozostawał już ostatni krąg piekła, teren pod bezpośrednim władaniem Yellowstone i nawet ja nie wysyłałam tam nikogo bez jego zadeklarowanej chęci pomocy. Najmniejsza z erupcji Yellowstone sięgnęła właśnie tu.
Staliśmy na brzegu historii.
Nie jesteśmy już w Kansas, Dorotko.
– Ten cytat odnosił się do stanu, nie miasta.
– Czułabym się o wiele lepiej – wycedziłam przez zaciśnięte zęby – gdybyś powstrzymał się od wzdychania, Novak.
Goran Novak, nasz dyżurny lekarz, pokręcił łysą głową. W jego wygolonej czaszce odbijało się żółte światło ledwo zipiących jarzeniówek. Zdecydowanie wolałabym widok na jego twarz, ale odstawiał właśnie jakieś cuda nad moją opuchniętą nogą i może faktycznie kontakt wzrokowy był w tej chwili raczej niewskazany.
– Martwię się o ciebie, Zoë.
– Tak, tego się – AŁA, cholera jasna, uważaj z tym, co? – sama domyśliłam.
– Taka byłaś pewna, że to najlepszy pomysł, jaki wpadł ci do tej twojej kędzierzawej głowy.
– Pomysł był dobry. Ale się zjebało.
– Samo się zjebało? Nie ruszaj się, bardzo cię proszę, próbuję poskładać cię do kupy.
– Goran, uświadomił cię ktoś kiedyś, że nie ma ludzi niezastąpionych?
– Myślę, że oboje doskonale znamy tę prawdę.
Z każdym kolejnym badaniem okazywało się, że Bai naprawdę znał się na skutecznym okaleczaniu i do końca spełniał życzenie hrabiny: miał mnie nie zabić. Miał nie robić niczego, co mogłoby wkurzyć mitycznego Cyrusa i prowadzić do śmierci Trudie. Więc złamania były czyste, a urazy, chociaż potwornie bolesne, jak najbardziej do wyleczenia. Perfekcyjne tymczasowe unieszkodliwienie.
W każdym innym miejscu na ziemi.
– To możliwe? Przeliczyłaś się?
– Tym razem.
Skinął głową.
– Tak, tym razem – mruknął. – Tym razem to nie był ani zagubiony zwiadowca, ani uciekinier z Południowej. Okazali się inni, co? Sami tu przyjechali. Nie przyjęli twojego ratunku, Zoë, bo jeszcze się nie zgubili.
Kulałam, nie mogłam pisać, żebra bolały mnie przy każdym wdechu, ciągle plułam na czarno, a przy mówieniu bolała mnie rozbita warga, ale nic z tego nie miało być permanentne. W cywilizowanej klinice spędziłabym może ze dwa miesiące do pełnej rehabilitacji, buląc przy okazji fortunę. Co, swoją drogą, też było genialnym posunięciem Baia: gdybym była kimkolwiek innym, sama bym się usunęła z planszy, wracając do cywilizacji po zdrowie i urodę. Bez zabijania. Na czysto.
Nigdy jeszcze nie miałam złamanej kości.
– Aziz mówił, że znaleźli cię na trasie patrolowej. Wasz obóz był pół kilometra dalej. Żarty na bok, ale jakim cudem nie zemdlałaś gdzieś po drodze?
Jak zagoić złamanie bez słońca? Jak przeżyć agonizujące tygodnie bólu bez stałej dostawy środków przeciwbólowych?
– Wściekłość znieczula bardzo skutecznie.
Będziemy musieli zorganizować kolejne wypady. Będziemy musieli zaangażować kolejnych zwiadowców. Przekupić kolejnych ludzi Komisji. Potrzebowaliśmy sprzętu, leków i stałej, a nie porwanej linii dostawczej. Miałam nadzieję, że Helena okaże się odpowiednią ścieżką, ale Helena miała zginąć lub zostać unieszkodliwiona w przeciągu następnych sześciu godzin, więc ta opcja raczej odpadała. Tyle postawiłam na jedną kartę.
A do tego jeszcze dochodziła Trudie Schwerin.
Goran wstał, podrapał się po zarośniętej żuchwie, zmierzył mnie krytycznym spojrzeniem, po czym spoliczkował z całą siłą niemal pięćdziesiącioletniego, zaprawionego w survivalu mężczyzny.
– Goran, kurwa!
Chyba straciłam czucie w szczęce, ale to się szybko wyrównało, bo wrażliwe na wszelkie impulsy usta eksplodowały bólem.
– Co ty sobie myślałaś?! – ryknął z autentyczną wściekłością, a ja zamarłam pod spojrzeniem ciemnych bałkańskich oczu. – Masz pojęcie, jakie podjęłaś ryzyko? Jak to się mogło skończyć?! Nie doceniłaś wroga, Zoë, przeceniłaś siebie, nas i to, na co nas stać! Wiesz, jakie to są straty?!
Milczałam. Nie tylko dlatego, że ciągle bolało.
– Mamy wroga na naszym terenie! Za własnymi granicami! Tuż obok Yellowstone! Miałaś bronić tej ziemi, przysięgałaś bronić tej ziemi! A oni cię zdemaskowali i wracasz w takim opłakanym stanie?! Jak ty teraz chcesz zrobić cokolwiek? Jak będziesz nas prowadzić?! Myślałaś nad tym?
– Oni umrą, Goran. Są na terenie wulkanu. Wulkan nie przebacza. Nie przebaczamy.
Szorstkie palce lekarza obejmowały moją potylicę. Czułam ich drżenie – to samo drżenie, która Goran tak wprawnie wymazywał z własnego głosu.
– I to rozwiąże wszystkie nasze problemy, tak? A przyczyna, dla której nie chciałaś ich zabijać na samym starcie, co? Pamiętasz o tym jeszcze? Pamiętasz o Olavarria Afeite?
– To się nie uda. Hrabina nie ma najmniejszego zamiaru iść na ugodę, to wszystko to tylko iluzja.
– Jakie, kurwa "się nie uda"? Od czego ty jesteś, Cyrus? Ty dbasz o to, żeby się udawało. Co on by powiedział, gdyby cię słyszał?
Goran Novak był doktorem, któremu odebrano licencję za chodzenie po wioskach i wykonywanie nielegalnych w Boliwii aborcji, i do tego był tak bezczelny, że nie pytał miejscowych potentatów kokainowych o zgodę. Zawsze był bardzo skryty, gdy temat niebezpiecznie zbaczał na przyczyny, dla których w ogóle wylądował w Północnej, ale miałam przeczucie, że opowieść poziomem mogłaby dorównać najlepszych thrillerom. Sam Novak, imigrant czwartego pokolenia, był wysoki, brodaty i łysy, jakby jego organizm próbował na siłę zrównoważyć ilość włosów na głowie. Za każdy rok spędzony w Północnej dziergał sobie jeden tatuaż; w tej chwili na jego plecach skrzydła rozkładało jedenaście sów. Przybył tu, samodzielnie przebiwszy się przez magiczną granicę zwaną Mackleberry Ridge. Nie był jedynym lekarzem, którym dysponowaliśmy, ale jedynym, któremu naprawdę ufałam.
– Dbałaś o nas do tej pory – mówił, wpatrując się we mnie błyszczącymi oczami człowieka, który wierzy. – Tak dużo ci się udało. Rzeczy, o których przed twoim przyjściem nikt by nie śnił. Nie psuj tego teraz.
Ceną, którą ja płaciłam za posiadanie takiego specjalisty, było wysłuchanie paru słów gorzkiej prawdy od czasu do czasu. Ceną, którą płacił on, była pełna lojalność.
Jakoś się to wszystko wyrównywało.
– Jest jeszcze Trudie.
– Co?
Ostrożnie dotknęłam wargi i skrzywiłam się. Goran mnie puścił i zaczął przeszukiwać coś, co z braku lepszego określenia stanowiło szafkę z lekami.
– Nie przedstawiałam jeszcze tego planu nikomu, to nawet nie był plan, jedynie możliwość, gdyby coś nie wypaliło z hrabiną...
– To nie był niewypał, to ci eksplodowało w twarz.
– Dotarło, dobra? Odczep się. W każdym razie jeśli Helena zniknie, zawsze jest jeszcze Trudie, druga dziedziczka fortuny.
– O mój Boże. – Goran zasiadł ciężko na swoim stołku i podparł głowę na rękach, nie spuszczając ze mnie wzroku. – Ty myślisz, że to jest takie proste? Ta dziewucha jest naukowcem i najwidoczniej nigdy nie miała parcia na giełdę! To nie jest feudalna Europa, żeby młodsze rodzeństwo dziedziczyło ziemię po starszych! A pomijam całą kwestię przekonania hrabianki, że to byłoby po jej myśli.
– Nie spotkałeś jej.
– Istnieją punkty, w których szantaż przestaje działać, Zoë.
– A kto mówi o szantażu?
– Zoë… - zaczął i urwał. Patrzyłam, jak zmienia mu się wyraz twarzy. – Jeśli to ci się uda…
– Ona dalej siedzi w Sioux Falls, prawda?
– Prawda. Chyba nie zamierzasz...
– Jeszcze nie wiem, co zamierzam – przerwałam. – Muszę ocenić sytuację. Dowiedzieć się, co mnie ominęło. Poczekać na Aziza i status starszej Schwerin.
– Może nawet trochę podleczyć rączki i nóżki, co?
– Jeśli starczy czasu. Jakieś zalecenia lekarza?
Westchnął ciężko, jak stary człowiek, którym przecież wcale nie był.
– Nie chodź za dużo, w ogóle nie ruszaj się za dużo, pij mleko prosto od krowy i oddychaj świeżym powietrzem. Daj mi spokój, Zoë, jeśli nie chcesz wracać do cywilizacji, to przynajmniej módl się codziennie. I byłbym wdzięczny, gdybyś konsultowała ze mną planowane eskapady, to może zdążę cię na czas przywiązać do krzesła.
– Dzięki, Goran.
– Służę.
Z miejsca odmówiłam wszystkim propozycjom pomocy kalece; nie zniosłabym chodzenia o kulach ani wspierania się na którymkolwiek z moich ludzi. To tak nie działało. Mogłam być pobita, mogłam przypominać ofiarę czołowego zderzenia z ciężarówką, ale zasada pozostawała ta sama: to ja byłam ich wsparciem. Gdy na mnie patrzyli, to nawet jeśli mieli zobaczyć podbite oko i wargę spuchniętą do rozmiaru cytryny, musieli też widzieć determinację. Musieli widzieć kogoś, kto chodzi, nawet jeżeli ma niesprawną nogę. Musieli widzieć kogoś, kto ich nie poda na srebrnej tacy sępom z południa.
Cyrusa, który ich przyjął i zaakceptował. Cyrusa, który znał kierunek.
Nie mogłam stracić z oczu celu. W tym jednym Goran z pewnością się nie mylił.
Wyszłam więc z pachnącego antyseptykami gabinetu i pokuśtykałam przed siebie. To był kretyński, niestabilny ruch, bo przez ramię miałam spieprzone poczucie równowagi, ale jednak szłam do przodu, przez połatane korytarze i szmaciane zasłony, które pełniły rolę drzwi.
Nasza baza w Kansas City nie była główna. To było kolejne błędne założenie Heleny, z którego starannie jej nie wyprowadzałam: że w ogóle istnieje coś takiego jak główna baza Cyrusa. Byliśmy rozsiani na wskroś Północnej, najdalszy nasz posterunek leżał w okolicach niegdysiejszego Edmonton w Kanadzie. Baza w Kansas City była dogodna z paru względów: leżała względnie niedaleko Wyoming, krzyżowało się tu kilka wypracowanych przez moich ludzi tras, a radiacja nie załatwiała sprzętu szybciej niż my go naprawialiśmy. Właściwie to było tu niemal wygodnie, chociaż o przytulności nie mogło być mowy, bo po samym mieście właściwie nie zostało nic. Podczas gdy inne metropolie przynajmniej z grubsza przypominały siebie, Kansas City zmieniło się w jedno wielkie gruzowisko, całkowicie zmielone i wypłaszczone.
To ja zobaczyłam w nim nową szansę. I to ja pomyślałam, że w takich okolicznościach nikt nawet nie zechce wysłać tu więcej niż jednego zwiadu – problem sam się rozwiązał, gdy to mnie zaangażowała Komisja do tej pierwszej i ostatniej wyprawy. Więc pojechałam, ja i trzech innych, z których każdy po powrocie już siedział mi w kieszeni. Nasz raport brzmiał bardzo depresyjnie. Nie było w nim żadnej nadziei na poprawę sytuacji. Donosił o koszmarnej radiacji i jeszcze gorszych warunkach atmosferycznych.
Kiedy dotarł przed Komisję, moi ludzie już przekopywali się przez gruz, by w podziemiach ruin wzmacniać stropy, oczyszczać sale i stawiać od nowa infrastrukturę.
Postawienie wszystkiego trochę trwało, rzecz jasna, zwłaszcza że to nie było jedyne nasze przedsięwzięcie. To były bardzo... zajęte miesiące, które z czasem rozciągnęły się w wyczerpujące lata, a ja musiałam być wszędzie. Sprowadzałam ludzi. Sprawdzałam ludzi. Delegowałam robotników. Zatwierdzałam plany. Pilnowałam granic. Pilnowałam dostaw. I cały czas utrzymywałam iluzję przed Komisją, Paramaribo i całym światem.
Gdy tu przyszłam, odziedziczyłam prawdziwy pieprznik. Zamierzałam to zmienić, ale to wymagało pracy.
Kansas City było sukcesem. Z czasem udało nam się nawet zbudować prowizoryczną osłonę, dzięki której łagodziliśmy większość skutków promieniowania i dało się normalnie oddychać wewnątrz bazy. Przywleczenie odpowiedniej technologii i niezbędnych elementów stanowiło chyba najbardziej skomplikowaną akcją logistyczną, z którą musiałam sobie poradzić, ale było warto. Może tylko Sioux Falls było gorsze, ale Sioux Falls to jednak zupełnie inna kategoria.
Od tego roku mieliśmy tu nawet prawdziwą bieżącą wodę. Owszem, krążącą w obiegu zamkniętym i niezdatną do picia bez potrójnego filtrowania, ale jednak.
Miałam wielkie plany związane z Kansas. Wielkie i dalekosiężne.
A wszystkie zależały od Olavarria Afeite.

[Xanttis]

Generalnie jestem bardzo usatysfakcjonowany historią w jakim kierunku podąża i tym plot twistem ale mam poważny zarzut. Nie pamiętam już pewnych rzeczy, które były na początku XD. Zapomniałem o Azizie, czuję, że uciekło mi kilka niuansów między Zoe, Bai'em i hrabiną, nie mogę sobie przypomnieć za wiele Zoe z początku, tego co i jak mówiła, przez co nie mogę ocenić na ile wystrychnęłaś mnie - jako czytelnika - na dudka tym, że przegapiłem jakieś przesłanki do tego, co się wydarzyło . Wiesz, nie było takiego "no tak, ja głupi tego nie zauważyłem", a chciałbym, wiadomo . Zatem batożę Cię szczypiorkiem i daję motywacyjnego kopa to częstszych wrzutek, bo ostatnia była w sierpniu XD więc nu nu nu, ostatni raz takie coś!

Co do historii. Pojawiają się kolejne zagwozdki . Konflikt Północnej z Południową. Rola Komisji. Dlaczego ci wszyscy ludzie chcą żyć w takich warunkach? Bo Zoe ich przekonała? Na pewno nie, musi być coś jeszcze i odpowiedź leży w Yellowstone. Napięcie rośnie, wspomniana jest Trudie, ale nie wiadomo czy w roli kupionego sprzymierzeńca jak wszyscy wokół niej, chyba nie, jeszcze nie. No i cała ta akcja z wciągnięciem to hrabiny. Jaki jest cel Zoe w ogóle? Jest to cel duży i ten cel widzą także ludzie z Północnej. To ich przekonało i trzyma przy Zoe. Ciekawy jestem co dalej i obok ciekawości pojawia się satysfakcja z czytanej opowieści, bo to już ten etap, gdzie się dzieje i nie muszę już gnać, żeby poznać jak najprędzej na czym ten świat stoi .

Ale nie każ mi czekać zbyt długo na kolejną wrzutkę

[Kanterial]

mhm

Nie sądziłam, że dowiem się tego, czego się dowiedziałam. To z jednej strony dobrze, a z drugiej źle. Dobrze, bo na tym polegają fajne historie, by zaskakiwały, zmieniały się i trzymały w niepewności. Źle, bo choć dopuszczałam pewną (10%?) wersję tego plot twista, to jej założenie opierało się na pewności, która legła w gruzach momentalnie podczas czytania tej wstawki, a fundamenty miała solidne. Bardzo solidne. Co ujęte prościej brzmi - nie zauważyłam wskazówek. Nie zauważyłam foreshadowingu. Nie dostałam ani jednej sceny, która by nadszarpnęła obraz, jaki właśnie zburzono. Jako człowiek pokorny myślę sobie - uhm, no nieźle. Nieuważnie czytałam. Jako człowiek nieidealny myślę sobie - uhm, coś tu jest mocno nie tak. Skoro nie widziałam, to znaczy, że nie było.

To jest nieprzyjemny dla mnie moment, w którym muszę postanowić, że przeczytam ten tekst raz jeszcze i to nie dlatego, że będę chciała (a pewnie będę chciała), a dlatego, że jestem zmuszona, bo cały mój mózg krzyczy z oburzenia po oberwaniu tym zwrotem akcji.

Nie umiem powiedzieć obiektywnie, czy dało się tego domyślić po jakichkolwiek wskazówkach w tekście. W głębi uważam, że raczej nie, zwłaszcza że narracja jest prowadzona z perspektywy Zoe, a to oznacza, że nie dało się ukryć tak całkiem jej zamiarów. Przecież nie może być tak, że ta postać ma rozdwojenie jaźni, i najpierw przez pół tekstu sama jest pewna, że pomaga komuś z jakichś nieistotnych powodów, a potem nagle okazuje się, że jednak wszystko jest inaczej i od początku z premedytacją wprowadzała wszystkich w błąd. Jasne, że jej nie ufałam. Jasne, że mnie mocno zastanawiała, podejrzewałam, że nie jest człowiekiem, podejrzewałam, że jest przez kogoś sterowana, podejrzewałam wiele różnych wersji (które czyniły z niej postać stojącą po drugiej stronie) ale wszystko to było podparte stuprocentowym przekonaniem, że Zoe jest z pozostałą dwójką szczera.
Wiem, że równie dobrze ten obraz może się rozpłynąć przy drugim czytaniu, bo przecież to ja mogłam się okazać niewystarczająco bystra. Mimo tej wiedzy czuję się jakoś bardziej oszukana niż zwykle przy plot twistach.
No po prostu nie mogę totalnie ogarnąć tego, że MAJĄC CAŁY CZAS DOSTĘP DO JEJ GŁOWY nie zauważyłam, że ona ma całkowicie odwrotne zamiary, niż WYDAWAŁO MI SIĘ ŻE MA, BO MIAŁAM DOSTĘP DO WNĘTRZA JEJ GŁOWY I TO MNIE UPEWNIAŁO. Jprdl, no, chyba jestem dosadna XD

Emocje bardzo, jak widać wyżej, raz się złoszczę na siebie, raz na tekst, raz na to, że wrzucasz z prędkością zerową, a raz na to, że czytam z prędkością zerową. Może to po prostu dobry plot twist? To chyba po prostu jest dobry plot twist

Bai. Ok, po prostu Bai. Nie wiem, czy po poprzednim komentarzu muszę dodawać coś więcej, więc tylko zaznaczę moment

– Szedł zapalić – przerwał mi Aziz.
Cisza, która zapadła wewnątrz wozu, wcisnęła wszystkich obecnych w kąty albo rozprasowała na ścianach. Nawet Penny skuliła się nieco.
– Co.
– Szedł zapalić

w którym opadły mi ręce i już wiedziałam, że ok, ten tekst mnie pokonał, nic nie jest takie, jakie być miało (jak sobie umyśliłam, że być może) i teraz jestem jak dziecko we mgle, od zera zaczynam przygodę na nowo, no po prostu mnie wyrzucono z kajaka, jak już myślałam, że się wdrapałam i usiadłam w nim bezpiecznie

Tak że
Tak że Bai jest po prostu dobrym ziomkiem, Kanterial, on wcale nie ma ukrytych wad, na które czekasz. On jest na serio super-Baiem i jedyną 1000% nieskazitelną postacią i się z tym pogódź.
Dobra. Się pogodzę, moze go polubię, bo teraz wyjścia nie ma. Zaorałaś mnie tym tekstem.

Wstawka jest krótka tak poza wszystkim i niewiele w sumie mogę napisać poza esejem pod tytułem "jestem w szoku", bo fabuła tak naprawdę nie ruszyła z kopyta, ruszy pewnie w następnym odcinku. Będę obgryzać paznokcie. Jakkolwiek by mnie ten plot twist nie wytrącił z równowagi, jednocześnie sprawił, że będę czytała jeszcze łapczywiej i teraz już na pewno chorobliwie uważnie. Chociaż już za późno, heheh, eh eghe kaszel.
Sprawdziłam z ciekawości, ile razy w tekście pada nazwa "Olavarria Afeite". Otóż poza tą wskawką, to padła raz (tak przynajmniej twierdzi wyszukiwarka) i jak zobaczyłam, że raz, to przestałam mieć do siebie pretensje spod znaku "Kanterial idiotko, jak możesz nie wiedzieć, co to za obcobrzmiąca nazwa? Serio, myślałaś przez chwilę, że to imię i nazwisko? Hah! Dobre!". Gdzieś na początku (na bankiecie?) pada info, że Hrabina jest związana z Olavarria Afeite, więcej nie ma. Nagle to jest stawka główna. Mój mózg się rozpękł i jest pęknięty.

Poza tą całą wybuchową mieszanką powyżej postanowiłam też zaznaczyć, że to jest tekst napisany wspaniale pod względem technicznym i czyta mi się go nieziemsko dobrze, co jedynie potęguje wkurwa na to, że się nie zorientowałam. Uwierlbiam zwięzłość treści. Uwielbiam opis tego, jak unieszkodliwił Zoe Bai. Jak ją umiejętnie połamał. Jasne, dostaję kurwicy jednocześnie, bo to znów dokłada mu idealności, ale to nieważne. Opisy miażdżą. Wizja miażdży. Świetny tekst, który mnie przerósł na początku i w połowie, i pewnie pod koniec przerośnie mnie też. Ogromnie wyczekuję następnej wstawki.

[Coffee]

No więc tak, jeśli chodzi o Plot Twista TM, to ja mam takie wewnętrzne przekonanie, że nie potrafię, jako autorka, ba, nie mogę i nie powinnam podejmować dyskusji o tym, czy był foreshadowing, czy nie. No bo oczywiście moim zdaniem był, ale ja mam tak zaburzoną perspektywę, że co ja tam mogę sensownego powiedzieć, c'nie. Miałam jednego czytelnika, który stwierdził gdzieś na początku tekstu, że to pewnie Zoe będzie Cyrusem, i innych, którzy się domyślali. I innych, którzy w ogóle nie oczekiwali. Także mam całe spektrum i wiecie co, no jestem z tego dość dumna, no. Ja ogólnie bardzo lubię pierwszoosobową narrację, ale w tym tekście jest ważniejsza niż w jakimkolwiek innym moim.

Ja bardzo chcę podjąć rozmowę o Baiu i w ogóle całym postrzeganiu postaci przez to czy są dobre, czy nie, czy do lubienia, czy nie, ale to poczekam chyba jeszcze do końca tekstu, także przprszm, ale jakby co - czytam, dziękuję, nie lekceważę, cenię bardzo

Poniższa wstawka jest bardzo bardzo krótka bo sobie zrobiłam kuku z rozdziałami, źle to wcześniej podzieliłam i tylko tyle jest sens teraz wrzucać. Za to następna będzie od razu całym rozdziałem, bo czemu nie. Przepraszam za przerwę w nadawaniu.

#
To właściwie nawet nie był pogrzeb. Pogrzeb wymaga ciała, które można pochować, a to konkretne rozkładało się powoli zbyt daleko stąd, by wysłać jakiś patrol. Ta sytuacja nie stanowiła jednak dla nas żadnej nowości; zarówno ja, Cyrus, jak i ja, Zoë Zwiadowca, byliśmy przyzwyczajeni do ludzi znikających tam, skąd już nie mogliśmy ich zabrać. Pył pożerał wszystko.
Tak naprawdę każdy pogrzeb był wspólną refleksją nad faktem, że jeszcze żyliśmy.
Zielonooka dziewczyna, którą Bai zastrzelił z zimną krwią, podcas gdy ja stałam z boku roztrzęsiona i wściekła, nie przebywała w Północnej zbyt długo i właściwie to okazało się jej wyrokiem. Źle obliczyła odległości, nie doceniła możliwości nowoczesnych wizjerów i dlatego Bai ją dostrzegł. Co za potworna ironia; wysłano ją do obserwacji, bo była tak niedoświadczona. Miała patrzeć na akcję, uczyć się z daleka. Spotkałyśmy się dopiero niedawno i widziałam w niej potencjał.
A potem musiałam ją poświęcić. Zbyt głęboko rozpieprzyła całą sprawę, bym zdołała ją jeszcze jakoś wykręcić. Nie pod czujnym okiem Heleny.
Oczywiście, gdybym wiedziała, jak to się skończy, pewnie rzuciłabym całą tę maskaradę już wtedy, ale prawda była taka, że to jej błąd rozpoczął lawinę.
Przykro mi, że musiałaś zginąć, mała, szybka spryciaro z nerwowym tikiem, ale to nie była jedynie moja wina.
Ale poza tym napawała mnie dumą. Niczego nie zdradziła, w żaden sposób nie dała po sobie poznać, że mnie zna. Ukróciła przesłuchanie. To było szybkie myślenie, analiza na bieżąco. Nie uciekała. Była lojalna do końca. Nie pomyliłam się, przyjmując ją pod swoja opiekę; spełniła pokładane w sobie nadzieje.
Przydałoby mi się więcej takich ludzi. Gotowych na wszystko. Reagujących tak szybko.
Nie kwestionujących rozkazów, nawet jeżeli...
Wszystkie połamane kości zabolały mnie naraz.
Zdrową ręką chwyciłam podaną mi butelkę, wzięłam głęboki łyk i podałam dalej. Bimber polał się ogniem w głąb przełyku, dołączając do żaru, który nie wygasał od momentu, w którym Bai zostawił mnie połamaną na brudnej ziemi.
Czasem – a to była jedna z tych chwil – miałam wrażenie, że całe to piekło i wszystkie jego kręgi, całe wrzące Yellowstone jest właśnie we mnie. Że noszę je ze sobą nawet pod cudzymi chmurami, w obcych miejscach, w środku tłumu. Zawsze myślałam, że to ja zamieszkałam w Północnej.
Ale może było na odwrót.
Goran i paru innych – ci, którzy przetrwali, starzy wyjadacze z czasów przed moim przybyciem – mówili, że to widać w człowieku. Że niektórzy po prostu rozumieją Yellowstone. Potrafią przetłumaczyć to, co mówiła im ta ziemia. Widziałam to w niektórych swoich ludziach.
Może zielonooka dziewczyna z nerwowym tikiem też by rozumiała.
To właściwie stare procedury. Chyba najbardziej tradycyjna forma pożegnania z człowiekiem. Picie i wspominanie; słuchaliśmy siebie nawzajem i anegdotek związanych ze zmarłą, tyle że anegdotek wcale nie było dużo. Ktoś kojarzył, co ją do nas przywiało. Ktoś inny wspomniał, że uwielbiała panierowanego kurczaka. I że była to jedyna rzecz, za którą tęskniła.
Nie było tego dużo.
Żadnych wydzierających serce scenek. Żadnych nostalgicznych wspomnień. Żadnej melancholii. Ot, garść losowych skojarzeń i suchych faktów, usprawiedliwionych jedynie faktem, że było nam tak prawdziwie, cholernie żal.
Nienawidziłabym takiego umierania.
– Kto odpowiadał za ostatnie patrole po kwarantannie? – mruknęłam. Na czas nieobecności Aziza moim głównym adiutantem został Dan, człowiek, którego główną zaletą było przykręcone do minimum poczucie humoru. Od dłuższej chwili w milczeniu obserwowaliśmy chudego łysola, który zazwyczaj przy podobnych okazjach dbał o odpowiedni pochówek zmarłego i nawet teraz, mimo że w sumie nie miał tu za wiele do roboty, opierał się o swój wierny szpadel.
– Charlize.
– Przyprowadź ją później do mnie.
– Tak jest.
Butelka znowu do mnie wróciła. Pociągnęłam kolejny łyk. Smród bimbru ogłuszał, spychał wszystkie bodźce na bok, co miało ten miły efekt, że przy okazji zmniejszało ból. Goran miał rację; niebezpiecznie zbliżałam się do progu, za którym zaczynałam się modlić tylko po to, by choć przez chwilę nie przeklinać w myślach.
Wcisnęłam butelkę komuś przechodzącemu obok, odwróciłam się i odkuśtykałam w mrok i ciszę przerywaną jedynie szumem w moich uszach. Prawie wszyscy obecni w bazie – mniej więcej pięćdziesiąt osób, mnóstwo, biorąc pod uwagę, że w sumie prowadziłam zaledwie dwa, trzy tysiące ludzi na całej Północnej – zgromadzili się na pogrzebie osoby, której większość z nich nigdy nie widziała na oczy. To oznaczało, że mogłam opierać się o ścianę, dyszeć i rzucać kurwami pod nosem jak mi się żywnie podobało, nie ryzykując spadku morale. Moje myśli ciągle odbijały ku jeziorom, czy też miejscu, gdzie kiedyś były jeziora, a teraz znajdowały się potężne fałdy świeżo wypiętrzonej ziemi, jak bliznowate narośle na nieleczonej ranie. Te same jeziora, które leżały na trasie Komisyjnego Pavo. Prędzej czy później hrabina i Bai musieli się na nie natknąć.
A tam czekał Aziz z ludźmi, którzy mieli o wiele więcej doświadczenia niż nieszczęsna obserwatorka z Louisville.
Spacer, który normalnemu człowiekowi zajmował może pięć minut, mnie kosztował piętnaście, a gdy w końcu dotarłam do klitki, która była czymś w rodzaju mojego gabinetu, skręcona noga pulsowała bólem tak ostrym, że przez chwilę jedynie ciężko dyszałam, odganiając łzy z oczu. Zaczynałam rozumieć, że to wcale nie ramię, ale właśnie ta cholerna kostka będzie prawdziwym problemem. Z trudem bo z trudem, ale jednak mogłam ograniczyć używanie prawej ręki, ale wciąż musiałam chodzić. Czy to szukać drogi przez nierówny gruz, czy przedzierać przez dywan z wulkanicznego pyłu. Przecież nie mogłam do wszystkiego używać swoich ludzi; nie, skoro tylko ja naprawdę doświadczyłam, na co stać hrabinę.
Nie, skoro to ja pozwoliłam sprawom tak bardzo się rozpaść.
– Szefie?
Zdążyłam pozbyć się bolesnego grymasu z twarzy i wyprostować plecy, zanim Charlize weszła do środka. Nie wiem, czy kiedykolwiek wylądowała na moim dywaniku; sądząc po zdumionym spojrzeniu, którym omiatała popękane ściany, chyba nie.
Bo tak, miałam ściany, całe dwie. Sądząc po fakturze i wielkim, chociaż ledwo widocznym "P-2" wiszącym bezpośrednio naprzeciw drzwi, zajęłam jakiś stary parking. To dawało ładny kontrast, taki gładki, jednolity beton zaraz przy murach z usypanego gruzu. Za drzwi wciąż służyła prowizoryczna zasłonka, jak na reszcie stacji, ale jakoś nigdy mi to nie przeszkadzało.
Helena powiedziałaby, że prowadziłam politykę otwartego biura.
– Charlize – zaczęłam, nie bawiąc się w zbędne wstępy. Myśli pędziły mi w trzech kierunkach naraz; musiałam się zmusić, by ponownie wejść w odpowiedni tryb. Wrócić do mniejszych kwestii. Nie zaniedbywać szczegółów. Wiedziałam, że cała ta maskarada przy Helenie będzie mnie dużo kosztować, ale nie, że aż tak. – Niedawno wróciłaś. Powiedz mi, co widziałaś.
Charlize przyszła do mnie ponad dwa lata wcześniej. Południowa zabrała jej rodzinę, pieniądze, pozycję i wiarę. Pozbawiła napędu i kierunku, więc Charlize zdryfowała, a prądy zaniosły ją nad popioły Yellowstone. Po trzech miesiącach jeździła na samodzielne patrole. Po sześciu dostała ludzi pod komendę.
Oblizała usta. Wszyscy mieliśmy jednakowo spierzchnięte wargi, tutaj się tego nie dało uniknąć.
– Jesteśmy już prawie pewni – powiedziała. – Udało mi się odszukać prawie wszystkie instalacje i na ile Rosa była w stanie to ocenić, teoria Schwerin trzyma się kupy. Zewnętrzne pylony to podstawa, tak, ale żeby utrzymać całą tę kwarantannę, potrzebowali stabilizatora w centrum.
– W centrum.
Patrzyłyśmy na siebie, a niewypowiedziana nazwa piekielnego stanu wisiała między nami jak mgła.
– Wszystko się opiera na centrum.
– Tak... Tak, zabawne, jak wszystko zawsze tam wraca. Na ile jesteś pewna?
– Jeszcze nie całkiem.
– Ja tam byłam, Charlize – powiedziałam, zanim osunęła się w dywagacje i tłumaczenie teorii. Jej oczy rozszerzyły się jak u dziecka. – Tam faktycznie jest stacja. Maleńka i bardzo, bardzo wytrzymała. Natomiast do tej pory... Zawsze myśleliśmy, że to po prostu stacja pomiarowa i tylko dlatego Yellowstone jeszcze nie zabił tego sprzętu.
– Och, próbuje go zabić, to na pewno. Szefie, czy... przyglądałaś się komputerom? W tej stacji?
– Nie. – Uśmiechnęłam się bez nawet grama wesołości. – Mieliśmy to zrobić, ale sytuacja... bardzo szybko wymknęła się spod kontroli. Wyoming zabija, Charlize. Bezlitośnie. Z całej wyprawy przeżyliśmy tylko ja i Aziz.
– W takim razie póki co to jedynie robocza teoria, szefie.
– Że kwarantannę stabilizuje jedna stacja po środku niczego, do której nikt z Komisji nie ma żadnych szans się dostać.
– No... Tak. Tak. Wiem, jak to brzmi, ale...
– Budowali ją, żeby trwała – mruknęłam, przyciskając dłonie do oczu. – Stawiali ją na szybko, olewali tyle spraw. Ale miała trwać.
Co najmniej jedna trzecia wszystkich zleceń od Komisji dotyczyła inspekcji i konserwacji pylonów, które utrzymywały całą sieć kwarantanny w mniej więcej zbilansowanym stanie. To była jedna z niewielu dziedzin, w której nasze interesy pokrywały się z tymi cywilizowanego świata: nikt nie chciał, żeby trucizna rozpełzła się po całym globie. Nam to dawało osłonę przed resztą ludzkości.
Im – życie.
– No dobrze. A pogoda?
Wzruszyła bezradnie ramionami.
– Edmonton raportowało problemy od morza, ale nic poza skalą.
Skala obejmowała zarówno duszące upały, jak i fale tsunami, i obie to wiedziałyśmy. I to również była wina kwarantanny i zachwiań bilansu energetycznego. Wina wszystkich niedoróbek Komisji, z którymi ja się musiałam użerać.
– Dobra robota – pochwaliłam, bo to nic mnie nie kosztowało. – Jakbyś czegoś potrzebowała, daj znać... Tak, Dan?
Twarz adiutanta, który bezszelestnie wychynął zza zasłonki, była blada. I zdecydowanie nie zwiastowała dobrych wiadomości.
– To Aziz, szefie – sapnął, całkowicie ignorując Charlize. – Wpłynął raport i... I...
Czułam, jak gęsia skórka podnosi mi wszystkie włosy na rękach. Zacisnęłam zdrową dłoń w pięść, ale nawet to nie pomagało; miałam mniej siły niż chory szczeniak.
– I?
– Nici z pułapki. Oni w ogóle nie pojawili się w okolicy jezior.
– Co? W takim razie gdzie są?
– Jadą tutaj, szefie.

[Kanterial]

No dobra, mam teraz chwilę i trochę sobie poukładałam przez ten czas. To nie tak, że czytałam od pierwszej wstawki co drugi akapit, żeby zrozumieć, o co w ogóle chodzi. Po prostu potrzebowałam czasu. Po wcalenieprzeczytaniu połowy tekstu od początku uznałam, że chyba jednak się nie dowiem, CO Cyrus chce zrobić w tej zamkniętej bańće Północnej, CZEMU nikt nie może się o tym dowiedzieć, PO CO wybrała się Trudie do centrum, do Wyoming, i co tam jest, i w ogóle jakby yyyghhhrr czego chcą Cyrusy, a czego chce reszta świata, jakoś chciałabym to wiedzieć, a nie wiem. To znaczy otoczka rzecz jasna jest logiczna - Zoe stworzyła dla świata iluzję, kłamiąc na temat niedostępności i toksyczności terenów, a sama zaczęła je gospodarować. Ok, potrzebuje na to zapewne kasy. I zapewne musi strzec stworzonej iluzji, pinować żeby nikt nie dotarł za blisko. Ale sama nie zna pewnych tajemnic - tej dotyczącej Wyoming na przykład - i...ee, do tego potrzebuje geniusza - czyli Trudie? Czy coś? A może Trudie to tylko zakładnik dla kasy? Albo dla układów z tą wielką korpo której przewodniczy hrabina?
Serio, jak to jest banalne i padło, to przepraszam, ale ja totalnie "zero" mam w głowie istotnych dla mnie informacji. Przy okazji nieczytaniaodpoczątku prześledziłam rozmowy i relacje głównej trójki jadącej przez zapyloną Północną, i może rzeczywiście niektóre reakcje i strach Zoe można uznać za wskazówkę, ale one mogą być równie dobrze rozumiane w drugą stronę, bez podtekstu "jestem Cyrusem", więc ten... no, poczułam się mniej zirytowana swoim zaskoczeniem po plot twiście. Ja nadal nie widzę w Zoe Cyrusa, a teraz już wiem że to ona, co nie. I nadal uważam, że nie miałam szans na swoim poziomie się zorientować w niczym.

Ok, to tyle z biadolenia, to bardziej moja wina, ja mało danych przymuję, kiedy mają obcobrzmiące nazwy, więcpojąć ten tekst było i będzie mi zwyczajnie trudno. Liczę jednak, że się dowiem, o co chodzi XD chociaż częściowo.

Strasznie mało dorzuciłaś, więc co by tu rzec odnośnie samej wstawki - nie jestem zaskoczona informacją z końca, hrabina szła w zaparte od początku. Nie tylko nienawidzi Cyrusa, ale też chce podjąć faktyczne działanie i właśnie pcha się (po śladach Zoe jak rozumiem) do jego bazy. No i git. I wychodzi, że jest sprytniejsza, niż pani Zwiadowca założyła. Spoko zabieg, bo daje dobry dystans do głównej postaci. Czekam, jak to się dalej potoczy. (nadal nie umiem przyjąć, że Zoe jest inną osobą, więc ten, dziwacznie się czyta o niej jako o mózgu jakiejś operacji i szefie wielu wielu ludzi XDDD taki zonk co zdanie)

A w ogóle to lubię ten tekst. Ale pewnie wspominałam. Może się zawiodłaś moim tempem odpowiedzi - najpierw truję "wrzucaj!" a potem czekasz miesiąc, ale tak wyszło. Chcę dalej. I daj coś więcej, żebym mogła wreszcie błysnąć komentarzem XDDDD

[Xanttis]

"Helena powiedziałaby, że prowadziłam politykę otwartego biura. " taki żarcik-kosmonaucik xD

No dobra. Wstawka krótka, ale dość satysfakcjonująca (jak na krótką wstawkę ofc ). Bardzo fajna scena i motyw ze wspominaniem poległej, razem z wyjaśnieniem, spojrzeniem od tej "nowej" strony na to, myślę, że potrzebnym, na pewno nie zbędnym. Rozmowy o pylonach itp nie zrozumiałem, ale rozumiem na tyle, że Zoe/Cyrus jednoczy ludzi, wyrzutków wokół tego miejsca, które - jak zauważyła też Kan - wbrew pozorom względnie nadaje się do funkcjonowania. Ona im to obiecała i realizuje to, dlatego jest szefem. Trudie najwidoczniej współpracuje z Zoe, ale na ile jest to współpraca a na ile wodzenie za nos, to się dopiero okaże i mam wrażenie będzie bardzo ważne dla całości historii - czytaj kolejny plot twist. Obstawiam, że Trudie ma sztamę z Zoe i jej ludźmi, a może nawet jest jednym z jej ludzi i hrabina się trochę zdziwi, ale... ale who knows .

Mam wątpliwość co do jednego. Jakkolwiek fajne względem akcji jest to, że hrabina i Bai zmierzają do ich bazy... to po 1 czy to jest rozsądne we dwójkę szarżować na bazę, która nie wiadomo co i ilu ludzi skrywa, a po 2... dlaczego mieliby to robić? Są tak zdesperowani, żeby wtłuc Zoe czy po prostu zabłądzili i nie zdają sobie sprawy, gdzie jadą? Sądzę, że następna wstawka to wyjaśni ;D

PS. Niezmiennie podoba mi się ten tekst

[Coffee]

@Kan - muszę Ci się przyznać, że ja nie wiem, jak się odnosić do Twoich komentarzy. Na początku nie mogłam, bo plot twisty, teraz nie wiem, bo w większości zgadzam się z zarzutami, to jest strasznie stary tekst w gruncie rzeczy xD Ale akurat tutaj jeśli chodzi o ekspozycję to niestety biję się w pierś, bo moja metoda dilowania z ekspozycją to rzucać ludzi z wysokich skał na głęboką wodę i jak popłyną, to znaczy, że dadzą sobie radę.
Nie twierdzę, że to dobra metoda, dzisiaj pewnie rozegrałabym to inaczej. O korpo na pewno powinno paść coś wcześniej.

@Xan - cieszę się, że się niezmiennie podoba, bo ja momentami nie podzielam tego poglądu xD Boję się bardzo Twoich facepalmów w ostatnich rozdziałach, bo ja pamiętam, ŻE riserczowałam różne geologiczne tematy, ale CO z tego wyriserczowałam, to prawdę mówiąc już nie.
Ale cóż, cza zagryźć zęby i jechać do przodu :DDD

Dzięki za czytanie


Rozdział VI

Kansas City to ruina. Każda ruina to labirynt, w tym wypadku na dodatek wielopoziomowy i zasnuty mgłą. Nie mieli czego tu szukać – Aziz przez szumy interferencji nie był w stanie mi tego wyjaśnić, o ile w ogóle znał odpowiedź – a Goran zdążył mnie złapać, zanim podjęłam ostateczną decyzję. Liczył na to, że minęło już wystarczająco dużo czasu, bym ochłonęła.
Miał rację.
Ochłonęłam.
W krainie, w której horyzont ogranicza się do dwumetrowego pola widzenia, bardzo łatwo odzwyczaić się od dalekosiężnego myślenia, zwłaszcza jeśli nie ma się kogoś, kto wybiera kierunek. Odzwyczaić od celów, które wciąż wydawały się hipotetyczne. Od strategii. I chociaż nienawidziłam bólu, nienawidziłam bezbronności, w którą mnie oboje wepchnęli, rozumiałam, że są rzeczy większe od mojej zdeptanej godności i mojego złamanego ramienia.
Goran miał rację. Byłam od tego, żeby się udawało. To ja wybierałam cel. To ja znałam drogę. To za mną szli. Byłam ich horyzontem.
Pavo zatrzymało się na obrzeżach Kansas City, zgodnie ze strategią, którą jeszcze kilka dni wcześniej tłumaczyłam hrabinie i Baiowi. Aziz miał się przygotować na każdą ewentualność, ale ostatecznie nie musiał ich nawet rozdzielać. Przy stanie pokładowym zmniejszonym o jedną osobę musieli bardzo ostrożnie planować swoje akcje.
W miasto wyruszył więc jedynie Bai.
Nie miałam pojęcia, czego tu szukał – zapewne nie zdawał sobie sprawy, że wkracza na nasz teren – wiedziałam jednak, co znajdzie.
Szłam, starając się nie opierać za bardzo na uszkodzonej nodze, raz za razem odpychając skore do pomocy ręce Daniela. Może powinnam odpoczywać – może nawet bym odpoczywała, gdyby cholerny Komisyjny łazik nie skręcił na północ. Zamiast tego wlokłam się połamana przez w miarę płaski teren, może sto pięćdziesiąt metrów oczyszczonego pasa, na końcu którego czekała ostatnia pozostałość po stadionie: sterta gruzu i całe trzy rzędy plastikowych krzesełek, od dawna już popękanych i zszarzałych. Powietrze pachniało mokrym tynkiem, kurzem i pleśnią, a ja na nowo zachwycałam się, jak to jest, przynajmniej częściowo odczuwać rzeczywistość dookoła, a nie tylko polegać na kombinezonach i filtrach w hełmie. Owszem, kosztowało nas to potworne ilości leków, ale ostatecznie i tak bardziej opłacało się szprycować ludzi chemią niż inwestować w zawodne technologie. Nie mogliśmy tu żyć i pozostawać odizolowani od świata, zamknięci w kombinezonach jak elastycznych trumnach. Nawet powietrze Yellowstone z czasem przestawało cuchnąć.
Czułam się trochę jak reżyser teatralny. Jak dyrektor zamku strachów. Wystarczyły światła we mgle. Wystarczyło nieprzyzwyczajonym stopom wskazać jedyną dostępną ścieżkę przez gruzowisko, gdy tylko wyszły poza zasięg Pavo. Wszystko, czego potrzebowaliśmy, to przewrócone samochody i zapowiedź czegoś więcej na końcu ścieżki. Byliśmy pustynnymi ifrytami wodzącymi wędrowca na pokuszenie. Obiecywaliśmy odpowiedź. Cuda. Zbawienie.
I w rezultacie Bai stawiał stopy po jedynej słusznej drodze. Drodze, która prędzej czy później czekała każdego, kto zapuszczał się tutaj zbyt głęboko.
Prosto do mnie.
Nie był pierwszy na tej ścieżce.
– Ta odległość w zupełności wystarczy – stwierdziłam, zanim Bai zorientował się, że nie jest sam. Nachyliłam się nieco w starożytnym stadionowym krześle, prostując obolałą nogę. Przez kolejny pogodowy kaprys mgła tutaj była rzadsza; z całą pewnością w całym wydeptanym przez moich ludzi Kansas wisiało mniej pyłu. Może dlatego tak lubiłam to miejsce. – Bądź tak uprzejmy nie ruszać się z tego punktu.
Nie wiem, czy od razu rozpoznał, z kim rozmawia, bo głowę zasłaniał mu ten nieśmiertelny ciemny hełm. Coś było jednak w postawie – w nagłym opadnięciu ramion, w cofnięciu głowy – co podpowiedziało mi, że nie tego się spodziewał.
– Ja pierdolę.
Tak.
– A miałem wątpliwości – wymamrotał, a ściany rumowiska odbiły jego głos prosto do mnie. – Czy na pewno dobrze zrobiliśmy. Cholera, miałem wątpliwości.
– Dobrze. Niczego nie powinniście być tutaj pewni.
Wygrzebałam zza pazuchy zewnętrznego kaftana wymiętą paczkę i rzuciłam w jego kierunku. Złapał ją z bezbłędnym refleksem, chyba nawet nie uświadamiając sobie, że wyciąga ręce, bo znieruchomiał po tym na całą sekundę.
A potem się zaśmiał.
– Zamierzasz mnie zabić powoli, tak? To jakiś miejscowy przysmak? Napromieniowane?
– Błagam. Nie chcę cię zabić. Jak myślisz – spytałam, przywołując z pamięci słowa hrabiny – co się stanie z Heleną, jeśli cię zabijemy?
Wydawało się, że dopiero teraz dostrzegł laserowe wskaźniki na własnej piersi.
– Ach. Ok.
– Papierosy to jedynie, hm, prezent pojednawczy. Fajka, ha, fajka pokoju. – Próbowałam się uśmiechnąć, ale wiedziałam, że wyszedł mi z tego raczej krzywy grymas.
– Mówisz.
Ton miał trochę nieobecny. Postawił krok w bok, jakby sprawdzał, czy czerwone lasery będą go śledzić.
– Swego czasu próbowałam się dowiedzieć wszystkiego, czego tylko można się dowiedzieć o historii tej ziemi. Ziemi, nie krajów. Kraje mnie obrzydziły.
– Ta rozmowa do czegoś dąży?
– Próbuję ci uświadomić, że na razie nie chcę cię zabić.
Nie spodziewałam się tego, co zrobił potem: podrapał się tam, gdzie celowały czerwone lasery, wzruszył ramionami, sięgnął do zatrzasków hełmu i odsłonił głowę, niemal od razu urękawiczoną dłonią przeczesując przyklapłe włosy.
– Jakkolwiek bardzo mnie cieszy to "na razie", to jednak nasuwa mi się kilka wątpliwości – odparł, po czym rozkaszlał się jak gruźlik. Przeczekałam. Witamy w głębi lądu, towarzyszu Charlie. – Po pierwsze, jakoś wątpię, żebyś to ty podejmowała decyzję. Po drugie, to wszystko z daleka cuchnie pułapką.
Decyzje, ha. Gdyby to było takie proste.
Cóż, nie mylił się. Był głos, którego zawsze słuchałam.
– Po trzecie, jaki tak naprawdę masz wybór? Rozdzieliliście się. W końcu trzeba było.
Nie odpowiedział, spojrzenie uciekło mu w bok. Miałam wielką ochotę wstać, podejść, zmusić go, żeby spojrzał mi w twarz.
Tyle że zbliżanie się do niego na bliżej niż dziesięć metrów było proszeniem o śmierć. Osoba ze świeżym złamaniem w rękach kogoś takiego jak Bai była całkowicie bezbronna.
– Dołącz do mnie, Bai.
– ...Co?
– Och, daj spokój. Oszczędzę ci tych wszystkich pytań, nie słyszę ich pierwszy raz. Jeśli nie wierzysz, zobacz na własne oczy, jak podejmuję decyzje. – Nawet w półmroku, nawet przez przerzedzoną mgłę widziałam, jak zmienia mu się wyraz twarzy. Zupełnie jakby ktoś roztopił woskowy model; spod maski czujnego oczekiwania wychynął szok, szok, który może mi nie pochlebiał, ale z całą pewnością satysfakcjonował. – Nigdy nie byłam wtyczką Cyrusa, z tej prostej przyczyny, że to ja jestem Cyrusem. Czy teraz rozumiesz, co ci proponuję?
To zawsze działało, wiedziałam to ja i wiedziała to Helena: zaatakować ich znienacka, wytrącić z równowagi, i zanim ją odzyskają, złapać za szyję. Nie puszczać.
Nigdy nie puszczać.
Nigdy nie odpuszczać.
– Ty jesteś Cyrusem.
– Tak.
– To wszystko... Twoje statystyki, fakt, że wyprowadzałaś stąd najwięcej ludzi...
– Tak. Większość z tych, którzy nigdy nie wrócili, zostali u mnie, wewnątrz lądu.
– Ale nie wszyscy.
– Nie. Niektórych faktycznie zabił wulkan. Nie próbuj go nie doceniać, Bai. Może spać, ale nawet jego sny zabijają.
– Czy słusznie podejrzewam, że nie żyje poza tą ziemią nikt, kto zna twoją tożsamość?
– Niesłusznie, ale widzę, dokąd z tym zmierzasz. Tak, podjęłam pewne... środki zapobiegawcze. Tylko osoby, którym ufam w stu procentach, pilnują naszych interesów za Zatoką.
– Waszych...
– Interesów. Nie zamierzam cię wprowadzać w szczegóły, rzecz jasna, ale co właśnie usiłuję zrobić, Bai, to naszkicować ci obraz. Nie cały obraz, fakt. Może po prostu uświadomić ci jego rozmiary. Bo tu nie chodzi o paru ludzi, my tu mówimy o kontynentach. Mówiłam ci, mówiłam wam, że żadna społeczność nie może przetrwać w głębi lądu bez stałych łańcuchów logistycznych, bez jakichś zewnętrznych układów. No cóż… nie kłamałam.
To nie była zemsta – nic nie byłoby zemstą poza zobaczeniem ich trupów, a to przecież musiało poczekać – ale coś bardzo blisko, uczucie balansujące na krawędzi przyjemności, ciepłe, miękkie, znieczulające rwący ból ran niemal tak dobrze jak furia. Mieć go zapędzonego do kąta i widzieć, jak się wije; w tym układzie to ja byłam kotem, może, ale przynajmniej zaczynałam rozumieć, dlaczego mu tak w tej roli wygodnie.
Wyciągnęłam przed siebie rękę, łagodnie, pilnując, by nie drżała. Paznokcie wciąż znaczyły mi ciemne plamy wybroczyn po usuniętych drzazgach.
– Możesz być czymś o wiele ważniejszym niż pęknięcie, Bai – powiedziałam miękko, niemal czule. – Myślisz, że nie masz znaczenia. Mogę ci udowodnić, jak bardzo się mylisz.
Spojrzał na moją dłoń. Potem, nieco teatralnie wyginając kark, na czerwone plamki tańczące po całym jego korpusie.
– Twoim snajperom chyba męczą się mięśnie.
Machnęłam dłonią. Kropki zniknęły.
– No dobrze – ustąpiłam. – Możesz się zastanowić nad tą kwestią, bo twoja odpowiedź nie ma wpływu na to, co się stanie po naszej rozmowie.
– Och – westchnął. – O, nie.
– Bez obaw. Zrobię dokładnie to, czego chciała ode mnie hrabina.
Nie zmienił wyrazu twarzy, ale ciało go zdradziło. Znałam już te odruchy kota, któremu przed nosem kołysze się sznurek. To skupione spojrzenie. Ta pochylona głowa.
Powietrze pachniało pleśnią. Noga zaczynała rwać przenikliwym bólem.
– Z rana zabiorę was do Trudie.

#

Czasem wulkan do nas mówił.
To, co na wschodzie i południu naukowcy tacy jak Trudie Schwerin odczytywali jako ciągi liczb albo linie na wykresach, dla nas oznaczało coś zdecydowanie bardziej realnego. Czasem to były wstrząsy: drgawki i dreszcze, od których podnosił się kurz, a śmieci osypywały z gruzowisk. Jak turbulencje w samolocie lub przejazd pociągu. Czasem to były dymy; przy każdym z bocznych kraterów, które otworzyły się po głównej erupcji, trzymałam posterunki. Tam załoga rotowała się najszybciej, bo warowanie po środku niczego w krajobrazie, który z grubsza przypominał Mordor, nie wpływał najlepiej na psychikę. Ludzie z czasem zaczynali wyobrażać sobie różne rzeczy. Widzieć cienie, których nie było.
A jedyne, co mieli widzieć, to dymy.
Wystarczyło kilka miesięcy, by zrozumieć wieśniaków, którzy próbowali przebłagać swoje wulkany ofiarami z owoców i krwi.
W chwilach takich jak ta – kiedy zbudzona w środku nocy dygotaniem ziemi próbowałam chować się pod wysokim łóżkiem – wątpiłam. Wątpiłam w to wszystko, w Cyrusa, gangi, Sioux Falls. Podczas tych ciemnych, długich minut, kiedy czekałam na odwołanie alarmu i czułam, jak mrowią mnie zęby od zanikających wstrząsów, byłam niemal gotowa uwierzyć Komisji i jej nieskończonym, ostrożnym analizom. Uwierzyć w kwarantannę. Rezygnację i pokorę, które nakazywały wszystkim tym tchórzom trzymać się swoich bezpiecznych wybrzeży.
A potem wszystko ustawało, podnosiliśmy przewrócone sprzęty, sprawdzaliśmy osłony, restartowaliśmy generatory, i wątpliwości znikały aż do następnego razu, zostawiając za sobą jedynie przekonanie, coraz mocniejsze, coraz trwalsze, tym silniejsze, im więcej takich prób musiałam przetrwać.
Jedną z myśli, które kołatały mi się w głowie, było pytanie: co, jeśli następne wstrząsy będą silniejsze?
Co, jeśli zaserwuje nam prawdziwe trzęsienie ziemi?
Czy ktokolwiek – ktokolwiek poza mną – myślał o tym, że to wszystko, cały ten teatr, kurtyna, którą zarzucili na kontynent, że to tylko rozwiązanie tymczasowe?
– W porządku, szefie?
Aziz dobił do Kansas City późnym wieczorem, spięty, ale opanowany, z ustami zaciśniętymi w wąską linię i dziwnie milczący – to były jedyne dwa sygnały, po których można było rozpoznać, że jest zły.
Znaliśmy się długo. Byłam stuprocentowo przekonana, że wstrząsy zastały go na nogach, pewnie gdzieś wśród wartowników albo przy pokerowym stoliku. Teraz zaglądał do mojego pokoju, przyświecając sobie halogenową latarką.
– W porządku – odparłam, mrużąc oczy. Siedziałam na podłodze, bo w tej cholernej fazie półsnu wydawało mi się to najlepszym kompromisem między pozostaniem na widoku a próbą wciśnięcia się pod łóżko z dwiema niesprawnymi kończynami.
– Pomóc ci?
– Dam sobie radę.
W odpowiedzi wszedł, starannie zasunął za sobą zasłonkę i pomógł mi z powrotem dźwignąć się na łóżko.
– Jak stoimy? – spytałam nawet bez szczególnego rozdrażnienia w głosie.
– Padły nam generatory osłon, ale to nic poważnego, już wszystko zresetowane.
– Już? Dopiero ustały wstrząsy.
– Byłem w okolicy.
Kiwnęłam głową. W mroku rozjaśnianym jedynie latarką i mrugającymi żarówkami z korytarza, wymacałam zegarek i sprawdziłam czas. Cztery godziny do pobudki.
– Powinieneś się zdrzemnąć, Aziz – stwierdziłam, zaskakując samą siebie. – Zostawiam tu Dana, ty jedziesz ze mną. Potrzebuję cię w pełni sił.
Skinął głową – był kiedyś żołnierzem i długo oduczał się salutowania, ale pewna poza i zasadniczość jednak mu zostały – po czym zawahał się, już właściwie wychodząc z mojego pokoju.
– Zoë... – Na palcach jednej ręki mogłam policzyć ludzi, którzy mieli prawo zwracać się do mnie w ten sposób, ale on był jednym z nich. – Co to znaczy? Te wstrząsy? Myślisz, że...
Wątpliwości. Dopadały nas wszystkich, wgryzały się głęboko i chowały, żeby wrócić w najgorszym momencie. To przez nie czasem drżały palce na spustach i wracały myśli o bezpiecznym, bezmyślnym życiu w zaczadzonych klitkach Południowej. Raz zaszczepione wierciły i drążyły, aż w końcu mogły zepsuć wszystko. W najlepszy sposób: od środka.
Każdy czasem wątpił. Nawet ja.
Tak sprawdzaliśmy, kto nie zapomina o najważniejszym.
– Usiądź, Aziz.
Posłuchał. Skrzyżował przed sobą nogi, zgasił latarkę. Przez chwilę oboje milczeliśmy i obojgu nam to pasowało. Gdzieś w tle były kroki, zaniepokojone głosy, skrzypienie stawianych z powrotem w pionie palet, nawoływania i szum siłą poruszanego powietrza. Spokój przywracany bazie. Spokój po burzy.
I po spokój tu przyszedł. Nie pierwszy raz.
– Aziz...
– Naprawdę nie powinnaś była tam jechać.
W kościach wciąż czułam drżenie ziemi. Jak ból poamputacyjny.
– Wiesz, jakie to było ważne. I ostatecznie przecież udało się, są za głęboko, dalej nie wyjdą. Schwerin jest dużą zwierzyną.
– Tak, ale, ale... – Przez chwilę mielił słowa. W półświetle z korytarza widziałam, jak bezsilnie zaciska pięści i uderza nimi o siebie, jakby próbował wykrzesać iskrę z własnego ciała. – To było tak niebezpieczne. Ty byłaś tam sama, nie mieliśmy żadnego dojścia, żadnej możliwości bezpośredniego sprawdzenia, wszystko było tak ryzykowne i w końcu, w końcu...
– Czy ty we mnie nie wierzysz, Aziz?
Zachłysnął się powietrzem i zamilkł.
– Spójrz na to szerzej. Spójrz na to, jak ja na to patrzę. Mamy Schwerin na smyczy. Mamy kontrolę. Nikt z zewnątrz się o tym nie dowiedział. Wszystko poszło gładko.
Kręcił głową. Słabo, odruchowo, chyba nawet sam o tym nie wiedział, ale jednak. Mogłam mówić i przekonywać, ale nie trafiałam; o coś się to wszystko rozbijało, coś jeszcze prostszego, jakiś inny strach. Nie rozumiał argumentu z Heleną. Może w ogóle go nie obchodziła; wszak jej nie spotkał. Wierzył w jej rolę, bo ja mu o niej powiedziałam.
– Yellowstone już nie drży – szepnęłam więc i to trochę pomogło. Potrząsnął głową, skulił ramiona, złączył dłonie.
– Ale czy możemy teraz bezpiecznie ruszyć? – wyrzucił w końcu z siebie, wciąż wpatrując się w okolice swoich stóp. – Wiesz, co oznaczają wstrząsy. Tuż przed trasą? – Uniósł głowę. – Wiem, jak cię to boli, Zoë. Rozmawiałem z Goranem. Może... może to sygnał, że powinniśmy poczekać.
Gdzieś w zasięgu moich rąk powinna być butelka z wodą. Zdołałam ją znaleźć – leżała przewrócona pod łóżkiem – i z pomocą zębów otworzyć. W niewielkim, odizolowanym pomieszczeniu każde moje przełknięcie brzmiało zawstydzająco głośno, ale musiałam się napić. Jakoś zrestartować zaciśnięte gardło.
– Potrafię ignorować ból – powiedziałam w końcu. – Są ważniejsze sprawy.
– Tak, wiem. – Zawahał się, znowu. – Nikt ci tego nie powie, ale wszyscy się martwią.
– O naruszenie gra...
- O ciebie.
Ściągnęłam brwi.
– To niedobrze.
– Jak mogło do tego dojść, Zoë? – spytał tonem, w którym naprawdę tkwiły rozpacz i niedowierzanie; tonem, którego prawdopodobnie poza mną nikt nigdy nie słyszał. – Jak to się mogło stać?
Otworzyłam usta.
Napiłam się wody.
Złączone dłonie Aziza w mroku dygotały z lekka.
– Nie jestem pewna – usłyszałam własny głos. – Ale powiem ci tyle: wtedy ziemia nie drżała. Wszyscy byliśmy wtedy z dala od wulkanu. Gdy się go nie widzi... Nie czuje... Łatwiej zapomnieć o konsekwencjach. Może ja też popełniłam ten błąd.
– Może?
Uśmiechnęłam się, chociaż w półmroku niewiele to oznaczało. Z głosu Aziza zniknął niepokój i chociaż wciąż było mu daleko do pewności, to widocznie czuł się lepiej.
– Przekonamy się w trasie. Stawka cały czas rośnie. Ty najlepiej w całej tej bazie wiesz, że w takiej sytuacji nie odchodzi się od gry.
Wyciągnęłam rękę, a on podniósł się płynnie i ostrożnie pomógł mi wstać.
– Zaśniesz? – zapytał.
– Tak.
Chyba tak.
– Zawołaj mnie, jeśli będziesz czegoś potrzebowała. Będę pilnował.

#

Aziz był dobry w pilnowaniu i nie miało właściwie znaczenia, czego. Osób, mienia, operacji, ogólnego stanu rzeczy. Spotkałam go, gdy warował przy martwych ciałach swoich towarzyszy, zagubiony i słaby, już na granicy majaków. Trafił na Północną niedługo po mnie i nikt z nas nie miał bladego pojęcia, że ktoś taki wszedł nam na teren, bo misji jego drużyny w ogóle nie było w dziennikach Komisji. Było ich czterech i żaden z nich nie dysponował potrzebnym doświadczeniem; stracili swój wóz w przeciągu pierwszych czterdziestu ośmiu godzin, a potem było coraz gorzej. Dwóch zabiła niefiltrowana woda, trzeci złamał kość udową i umarł na skutek szoku. Aziz, odwodniony i przerażony, chował się w resztkach stacji benzynowej i wypalał race świetlne w przeciągu dwunastu godzin od siebie, modląc się o jakiś ratunek. Mówił do siebie, śpiewał w kółko A la puerta del cielo na przemian z Radioactive i próbował spisywać ostatnią wolę na kruszejącej instrukcji montażu wycieraczek samochodowych. Usłyszałam go na długo przed tym, jak go zobaczyłam.
Gorana też znalazłam sama, ale on od początku był inny, bo sam tu przyszedł. Nigdzie w Południowej nie mógł znaleźć miejsca dla siebie: pech i zajadli ludzie ścigali go przez wszystkie granice. W międzyczasie docierały do niego plotki – bardziej może miejskie legendy. O Północnej i jej pustynnych gangach. O Północnej i samozwańczym postnuklearnym watażce, który nieustannie zbierał wyrzutków do swojej armii. O Północnej i tajnych projektach, które rozwijają się jak pleśń pod kopułą kwarantanny. Większość z tych historii była całkowicie nieprawdopodobna, część przeczyła sobie nawzajem, wszystkie pochodziły od znajomego znajomego, który miał szwagra albo brata... Goran nie miał żadnych podstaw, by w to uwierzyć. On, człowiek nauki i racjonalnego podejścia do świata, lekarz z misją, rzucił wszystko, odciął się od ostatnich przyjaciół, ostatnimi pieniędzmi przekupił, kogo tylko mógł, i dał się przeszmuglować na spaloną ziemię. Wołał nas i szukał, samotny i zdeterminowany, ze śmiesznym zapasem jedzenia i leków. Na początku podchodził do sprawy metodycznie, później z coraz większą desperacją. Znalazłam go po śmieciach, które za sobą zostawiał.
Penny była pasażerem na gapę na pirackim statku, który świadomie wpływał w zakazaną strefę, żeby uciec przed patrolem. Wybrali zły moment; anomalia w kwarantannie usmażyła całą pokładową elektronikę i przy okazji wygoniła Penny z jej kryjówki. Piraci, wściekli i przestraszeni, byli gotowi do brutalnego linczu jeszcze zanim dotarło do nich, że będą musieli lądować na parszywej ziemi. Penny była szybsza; zwyczajnie wyskoczyła za burtę i wpław dotarła do widocznego już brzegu, napędzana adrenaliną w najczystszej postaci. Nie miała ze sobą sprzętu, zapasów ani leków, była zszokowana i przemarznięta, nie wiedziała nawet, czego się po tej ziemi spodziewać. W najlepszym razie przeżyłaby może cztery godziny. Natknęłam się na nią przypadkiem, gdy wracałam po patrolu; upewniałam się, że nie przeżył żaden z nieproszonych gości z rozbitego statku.
Ta lista była długa.
Charlize, Dan, Ji, Rosa i tylu innych, każdy z nich zagubiony, każdy z nich bezradny. Zatrzymani w ślepych uliczkach i ustawieni pod murem. Wszyscy jakoś trafiali na Północną, czasem nieco uszkodzeni, prawie zawsze potwornie zmęczeni tym, co chcieli za sobą zostawić. Bywali naiwni, bywali agresywni, ale wszystkim czegoś brakowało i mieli nadzieję znaleźć to tu. Więc zbierałam ich – czasem osobiście, ale nie zawsze – otrzepywałam z kurzu i brudu, i jeśli oceniałam, że to jest to, czego potrzebują, to zostawali.
Przemierzali nieskończone pustacie Północnej i szukali. Kolejnych rozbitków, anomalii, cudów, wolności. Wszystkiego naraz.
I zawsze nieodmiennie znajdowali wulkan.

[Xanttis]

Powiem tak - nie mam jakieś wielkiej wiedzy w dziedzinie wulkanologii, poza ogólną, więc bardzo możliwe, że obawiasz się bezpodstawnie xD . Co do sympatii do tego tekstu - po prostu lubię dobre postapo i to jest kawałek dobrego postapo. Motyw ucieczki od chorego świata w najbardziej nieprzyjazny rejon na planecie tylko po to, by poczuć się wolnym człowiekiem dobitnie pokazuje, że człowiek potrzebuje i szuka wolności. Nie dobrobytu, fałszywych uśmiechów i innych takich. Ostatecznie i tak chcemy czuć się wolni. Tak odczytuję ten tekst i jestem ciekaw co będzie dalej, jak ta walka się zakończy.

I co do wrzutki. Tak, wszystko powoli staje się jasne. Tak jak podejrzewałem wcześniej - to wyrzutki, którzy najczęściej mieli dość życia w "normalnym" świecie. Jak Zoe mówiła, że był głos z którym się liczyła, od razu wiedziałem, że chodzi o Yellowstone, i później scena z Azizem jak właśnie o tym rozmawiają . Teraz pozostaje kwestia Baiego, co zrobi i co zrobił po powrocie z patrolu do hrabiny. No i ciekawi mnie niezmiennie co z tą Trudie, bo choć większość znaków wskazuje, że jest po stronie Zoe, to nie jest to jasno powiedziane, choć najbardziej logiczne.

PS. Jeśli mam się czepiać. Skąd czerpią wodę? Bo nie wiem czy zapomniałem albo mi to umknęło . Kwestia oczyszczenia nie jest już taka trudna, ale nie pamiętam czy było, skąd czerpią wodę. A o ile pamiętam jak byli przy jakiejś tam rzece, to koryto było suche, zatem zwierciadło wód musiało się wyraźnie obniżyć i część studni czerpiąca wodę z płytkich poziomów wodonośnych (takich, które zasilają rzeki) również jest sucha w takich warunkach. Pozostają tylko te głębsze. Ale niestety nie jestem w stanie Ci powiedzieć, z jakich głębokości i z jakich poziomów czerpie się wodę w USA w tamtych rejonach.

Więc i czekam na następne

[Coffee]

Jeżu, wiem, jestem najgorsza fest
Dziękuję, że mimo wszystko ze mną wytrzymujecie i to czytacie


Rozdział VII

Inspekcja Pavo zajęła jakieś trzydzieści minut, podczas których Baia i hrabiny pilnowało trzech moich ludzi. Zdążyłam poznać ten wóz, sprawdzić wszystkie jego pakamery i podliczyć inwentarz. Ekspedycja została na moich oczach stopniowo, ale całkowicie rozbrojona. Zabraliśmy im też apteczkę – jeśli chcieli dostać swoją dzienną dawkę leków, musieli do nas przyjść.
Zostawiłam im jedzenie. Tak zamiast godności, bo nawet kombinezony musieli wymienić na nasz standardowy zestaw przetrwania. Dzięki temu w końcu doczekałam się ataku kaszlu u hrabiny: każdy charkot, każde zarzężenie brzmiało w moich uszach jak oklaski.
– Jestem pewna, że aż cię swędzi, żeby rzucić jakieś okrągłe bon-mot – warknęła, gdy już złapała oddech, bezsilnie i z nieukrywaną nienawiścią obserwując krzątających się wokół jej wozu ludzi. Stała wyprostowana, ale roztrzęsiona i nagle, bez hełmu, to wyniosła świętoszkowatość jakoś w ogóle jej nie wychodziła. Strzelała spojrzeniem to po mnie, to po wynoszonym z kabiny ekwipunku i tylko mięśnie jej żuchwy stawały się coraz bardziej widoczne.
– Mnie? Ależ skąd. Czekają nas jakieś dwa dni drogi, staram się być miła.
– Czyżby.
– To wszystko mogło być o wiele łatwiejsze, Heleno. Mogłyśmy rozpocząć te negocjacje jako partnerki. Chyba sama rozumiesz –wskazałam swoją rękę, wreszcie mocno unieruchomioną w lekkiej, polimerowej osłonie – że bezpieczniej będzie dla nas wszystkich, jeśli zabierzemy ostre narzędzia z zasięgu wściekłych suk.
W odpowiedzi jedynie prychnęła. Bai się nie odzywał, co oczywiście mogło oznaczać cokolwiek.
Wiedziałam, czego się spodziewają – mniej więcej tego, co tak starannie ukrywałam, co tłumiłam pod twardą iluzją opanowania. Ta cała manifestacja, ten rytuał rozbrajania Pavo, nie była zachcianką, a niezbędnym warunkiem dalszej podróży. Jechaliśmy do Trudie i wiedziałam, że w głowie Heleny będą się roić różne głupie pomysły, więc musiałam dać jej do zrozumienia, że nic tutaj już nie jest jej – musiałam utrzymać kontrolę.
Niemniej... Kontrola zawsze zaczyna się od siebie.
Więc, na ile to było możliwe, chowałam wściekłość. Mieliłam ją między zaciśniętymi zębami, gdy starałam się za bardzo nie utykać. Strachu w ogóle do siebie nie dopuszczałam. Śliskiego, zimnego robaka przeżerającego moje wnętrzności na wylot za każdym razem, gdy Bai wykonywał gwałtowny ruch. Gdy obserwował, jak się ruszam.
Odwracałam się do nich plecami. Rzucałam pogardliwe uwagi. Przeprowadzałam rytuał.
Mieli zrozumieć.
– Nie zapomnijcie o zdjęciu blokady z filtrów – powiedziałam głośno. – Tej, którą założyłam przy przeglądzie.
Nie mogłam sobie pozwolić na strach.
Na rozdygotane kolana i wyschnięte gardło.
Wiedział, jak to na mnie działało? Musiał wiedzieć. Był w końcu komandosem, znał ryczałt, znał ludzkie odruchy. W gruncie rzeczy to przed nim się maskowałam. W drugiej kolejności – przed swoimi ludźmi. Hrabina się nie liczyła.
Nie, nie tak.
Nie było szans, by hrabina nie wiedziała, co ukrywam. Była za dobra w te klocki, zbyt doświadczona w poruszaniu się między liderami tych czy innych megakorporacji, rynkowych gigantów, właścicieli świata. Chociaż tak odmienne, należałyśmy do jednego gatunku. I w rezultacie widziałam to na jej twarzy za każdym razem, gdy krzyżowały się nasze spojrzenia: we mnie widziała siebie. To, co mogło się z nią stać, gdybym tylko wydała odpowiedni rozkaz, tak jak ona zarządziła wtedy przy ognisku. Znała siebie i w rezultacie wiedziała, na co mnie stać.
Wiedziała, co jej grozi.
Jej przerażenie przy moim było jak Goliat przy Dawidzie.
– No nic, komu w drogę, temu szkło w nogę – stwierdził sentencjonalnie Aziz, kopniakiem zamykając osłonę filtrów. – Goście honorowi jadą w środku konwoju.
– Oczywiście – sarknął Bai. – Nie chcecie nam dołożyć przewodnika?
– Nie potrafiliście zadbać o poprzedniego.
– To była tylko subtelna forma reklamacji.
To, jak łatwo mi się z nim żartowało, nawet na takie tematy, również było niebezpieczne. Urwałam więc; również dlatego, że widziałam, jak furia wykrzywia twarze moich ludzi.
– Nie zamierzam dostarczać ci zakładników, stary skurczybyku – odparłam przyjaźnie. – Ale spokojnie, radio działa, żebyście się przypadkiem nie poczuli osamotnieni. Muszę ci przypominać, że Pavo jest zrobione z mokrego kartonu?
– Dam ci znać, kiedy wymyślę jakąś humorystyczną odpowiedź – zapewnił Gao. – Mam nadzieję, że zostawiliście chociaż działające ogrzewanie, zimno tu u was.
To też był żart? Bagatelizowanie sprawy? Czy przytyk, bo przecież musiał się domyślać, jak szybko chłód przenika złamane kości i pogarsza ból? Cholera jasna.
Przynajmniej warga zaczynała mi się goić.
Ruszyliśmy później niż zakładaliśmy, bo nocne wstrząsy jednak namieszały nam trochę w czymś, co szumnie nazywaliśmy infrastrukturą energetyczną, i pełne naładowanie silników zajęło dłużej niż oczekiwaliśmy. Nie, żeby to miało znaczenie – ostatecznie i tak czekały nas dwa dni mozolnej jazdy, mniej więcej siedemset kilometrów nieustannego przedzierania się przez nudne pola i podziwiania, jak złoża popiołu stopniowo czernieją. Im bliżej Sioux Falls, tym więcej żużlu miało nam chrzęścić pod gąsienicami transportera. Czarnych, ostrych odłamków, po których tylko samobójcy odważali się chodzić w zwykłych butach.
Gdyby to była turystyczna wycieczka – a w życiu zdobyłam się na jedną i to ja byłam jedynym jej uczestnikiem – kurs byłby nieco inny. Nieco bardziej prostolinijny, nie omijałby szerokiem łukiem starej M29 i Sioux City. Ale to nie było już możliwe.
Nie ma skutecznego sposobu na zatrzymanie potoku lawy.
Próbowano wszystkiego. W ciągu tych paru dni, które dzieliły pierwszą erupcję od ostatecznej ewakuacji, mieszkańcy Stanów i Kanady robili wszystko, by ochronić swoje mienie przed rzeką ognia. Zamiast brać dobytek na plecy i uciekać, zwierali szyki, skrzykiwali grupy wsparcia, podejmowali beznadziejną walkę z żywiołem i w rezultacie umierali. Wszystkie ich wysiłki zawiodły. Spryskiwanie wodą, budowanie barier, kopanie alternatywnych kanałów, bombardowanie podłoża, blokowanie koryta gruzem, manipulacja ciśnieniem. Próbowali, ginęli, a lawa i tak pożerała ich domy, samochody, biura i przedszkola. Nie zbliżała się prędko, ale nieubłaganie: wielki rzyg podziemi. Potężny, gorący bełt potwora. Refluks planety.
To nie była powódź, żeby wystarczyło budowanie wałów.
Tacy Sycylijczycy walczyli z Etną przez całe stulecia. Etną – młodą, niezgrabną siostrzenicą Yellowstone. Mieszkali w jej cieniu i jadali potężne włoskie kolacje przy świetle jej fajerwerków. I nigdy nie wymyślili żadnego sposobu, by ochronić miasta przed gorącymi potokami. Islandzkie wulkany, też w sumie nieimponujące, potrafiły wyrzucać z siebie nawet siedemdziesiąt pięć ton lawy na sekundę. To, wagowo, mniej więcej cztery nowoczesne czołgi.
Na sekundę.
Co zabawne – dla pewnej bardzo określonej definicji "zabawy" – okolice głównego krateru, to jest mniej więcej cały stan Wyoming, właściwie w ogóle nie widziały lawy. Załatwiła je jedna, potężna eksplozja, a zaraz po niej nastąpiła druga, kiedy szlag trafił silosy nuklearne. Apokalipsa, której nie zdążyli nawet zauważyć. Lawa wypłynęła dalej, z bocznych kraterów.
Wylewała się całymi dniami.
Niebo ciemniało, dni można było rozpoznać już tylko po tym, że zamiast kompletnych ciemności panował półmrok, a lawa ciągle spływała.
Dosięgnęła również Sioux City, chociaż po wstrząsach sejsmicznych i bombardowaniu materiałami piroklastycznymi właściwie już nie miała widowni. To tam jednak się zatrzymała, zastygając ciemną skorupą na wieki wieków amen.
Jak wyciągnięta łapa.
Pamiętałam to wrażenie – ciepłą sensację gdzieś przy żołądku, kiedy stałam zaraz przy krawędzi zamarłej rzeki i wytężałam wzrok, próbując przebić mgłę i opary, próbując wzrokiem dosięgnąć ogni, które w mojej wyobraźni ciągle rozpalały kratery od wewnątrz. Uświadomiłam sobie, że mogłabym wdrapać się na tę spuchniętą skałę i po prostu iść przed siebie drogą wylaną specjalnie dla mnie. Prosto i prosto, dopóki nie dotarłabym do wulkanu. Zobaczyłabym to, co do tamtej pory jedynie odczuwałam w wibracji pod nogami lub rykiem ziemi gdzieś z daleka. Znalazłabym przyczynę. Początek tego wszystkiego. Pierwotność.
Wszyscy tutaj czegoś szukaliśmy i to, co znajdowaliśmy, to wulkan.
Sioux Falls zostało oszczędzone właściwie tylko dzięki Missouri River. Największa rzeka północnych Stanów zdołała zahamować postęp potwora. Woda i szerokie koryto zadziałały jak system irygacji. Wystarczyło, żeby rejony dalej na wschód ocalały, mimo bliskości potwora. Oczywiście, mieszkańców zabiły inny rzeczy: dym, bomby wulkaniczne i zamieszki na ulicach.
Co za różnica. Do teraz i tak byliby martwi, a tak przynajmniej zostawili mi budynki – ruiny budynków – w których mogłam osadzić swoich ludzi.
Bai i Helena jeszcze tego nie wiedzieli, ale to tutaj naprawdę miały im się przydać gąsienice Pavo. Jazda po wulkanicznych przedpolach bardziej przypominała górskie safari; nieustanne podskakiwanie, kołysanie pojazdu, żwir strzelający rykoszetem po całej okolicy. Teoretycznie żużel w porównaniu do popiołu umożliwiał nieco szybszą jazdę, ale wymagał też większej uwagi. Nikogo tu nie puszczałam bez mechanika w składzie. I to prawdziwego mechanika, a nie domorosłego samouka, który całe swoje doświadczenie opierał na szpachli i taśmie klejącej.
Więc jechaliśmy. Karawana nowoczesnych nomadów. Roadtrip po zniszczonej ziemi.
Goran postarał się, żebym miała w miarę wygodnie, a ja, chociaż nie powiedziałam tego na głos, byłam mu wdzięczna, bo wspinanie się po wzgórzach żwiru bywało bolesne i bez świeżych złamań. Rzecz jasna, w ogóle odradzał mi wyprawę, ale jakoś bez serca; chyba wiedział, że jest skazany na niepowodzenie. Zamiast tego zapakował mi na drogę końskie porcje leków – zupełnie jak kochający ojciec wsuwający córce kanapki do tornistra przed szkołą.
Przynajmniej tak to się kojarzyło Penny, a ja uwierzyłam jej na słowo.
Teraz chemia krążyła mi w żyłach, systematycznie wypalając nie tylko ból, ale też wahanie i poczucie głodu. Właściwie wmusiłam w siebie swoją porcję liofili. Wszystko smakowało tak samo, metalicznie i gorzko. Na czole występowały mi krople gęstego, lepkiego potu, sklejając włosy w grube strąki.
To był mój odpoczynek.
Leżenie na wznak w podrygującym, pokrytym rdzą transporterze niczym ranny rycerz w ambulansie na wozie.
Aziz siedział na podłodze obok mojego posłania i nucił coś pod nosem. Nigdy mu tego nie powiedziałam – chyba nie musiałam – ale uwielbiałam jego śpiew, nawet ten totalnie pijany, kiedy łaskawie dawał się namówić na jedną piosenkę, a potem nie potrafił przestać. Znał dosłownie każdy możliwy utwór. O cokolwiek go nie prosiliśmy, pamiętał melodię i przynajmniej pierwszą zwrotkę.
Gdy go spotkałam, śpiewał, żeby nie zwariować.
Dziesięć lat później śpiewał, żebym ja nie zwariowała.
– Próbują czegoś, Penny?
Nawet ze swojego miejsca widziałam, jak dziewczyna, nie odrywając wzroku od horyzontu, kręci głową.
– Grzecznie i prosto przed siebie. Wymieniali jakieś wiadomości z Sugar Rush, ale tylko info o warunkach atmosferycznych. Dostali wykład o pogodzie i tego, co tutaj oznacza deszcz. Albo wiatr.
– A co, zmieniło się coś?
– Możliwe, że te nocne wstrząsy coś pozmieniały. Wiesz, szefie, jak to jest. W każdym razie wszystkiego pilnujemy.
– Może powinniśmy pchnąć – auć – zwiadowców.
– Póki co nie trzeba, ale Razzle jest gotowa na nagłe wypady.
– Czyli wszystko pod kontrolą.
– Tak jest.
– Tak trzymać, Penny.
Aziz nucił. Nie miałam pojęcia, co to było: dźwięki kołysały się zupełnie jak transporter, zupełnie jak...
...jak ja i Bai, tańczący wśród popiołów.
Dreszcz zatrząsł mną niczym nagły atak gorączki, dłonie momentalnie spotniały ze strachu, ale chyba nikt z jadących ze mną sześciu ludzi niczego nie zauważył.
Opadłam znowu na wymiętoszony materac. Przed oczami latały mi mroczki, zupełnie jakby całe moje ciało jedynie czekało na wolną chwilę, żeby zgłaszać pretensje. Leki Gorana spychały to wszystko na drugi plan, osłaniały mnie przed najgorszym, ale czułam te protesty mimo to, zupełnie jakby ktoś łomotał w drzwi mojego pokoju. Mogli nie uderzać we mnie, ale wiedziałam, że tam są i że tylko czekają.
Magiczne, drogocenne leki, do tego blokery przeciwradiacyjne i standardowe kalcytriolowe koktajle.
Nie byłam głupia. Wiedziałam, jaki dług zaciągam na własnym organizmie – organizmie, którego przecież potrzebowałam w nienaruszonym stanie, żeby poprawnie pełnić swoje podwójne i potrójne role.
Z drugiej jednak strony...
Gdyby to wszystko się udało, nie musiałabym już więcej tak ostro zagrywać. Angażować się bezpośrednio do operacji wywiadowczych. Narażać własną głowę w kontaktach z Komisją.
Może już nigdy nie musiałabym opuszczać Północnej. Prawdziwej, ustabilizowanej Północnej – nie tylko płomiennego marzenia garści straceńców.
To była gra – nie, rozgrywka – o dużą stawkę. Wiedziałam o tym od dawna, ale coś, co do tej pory było jedynie płaskim obrazem, w końcu zaczynało stawać się realne i trójwymiarowe. Zmieniała to Trudie Schwerin. Miała to zmienić Helena. Nawet Charlize ze swoim raportem wprowadziła dobrą wróżbę. Aziz naprawdę się mylił; naprawdę nie widział prawdziwych zysków i prawdziwych strat. Owszem, inwestowałam w to wszystko własne zdrowie. W tę jedną, największą akcję.
Stawka wciąż rosła.
Muszę tylko nie stracić z oczu największego celu.
– ...ów, szefie. Co mamy robić?
Zamrugałam – i dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że zdołałam zasnąć, a przynajmniej odpłynąć. Oblizałam suche wargi, przetarłam czoło i w końcu udało mi się zogniskować spojrzenie na wiszącej nade mną twarzy Aziza. Szerokiej i w tej chwili dość zaalarmowanej.
– Jeszcze raz.
– Na radiu melduje się jeden z naszych kurierów – powtórzył. – Jakieś półtora kilometra poza kursem.
– Kim...
– Eliah. Wywoławczy na Blue Kaiser. Wraca z Sioux Falls.
Ile czasu minęło? Co przespałam?
Skupić się. Skoncentrować.
– Półtora kilometra – wyłowiłam ze słów Aziza. – Czemu tak zboczył z kursu?
– Nie wiemy.
– Przywołaj go – zdecydowałam. – Poczekamy.
Zatrzymaliśmy się my, a za nami Pavo Heleny i Sugar Rush. W krajobrazie za oknem wciąż można było wyraźnie oddzielić od siebie mgłę i ziemię, co oznaczało, że nie przespałam znowu tak dużo.
– Baby Blue, co się dzieje?
– Bez obaw, Sugar Rush – rzuciła Penny. – Mamy marudera, poczekamy tu na niego.
– Niech ktoś obstawi karocę – wysapałam, dźwigając się do pozycji siedzącej. Może mi się jedynie wydawało, ale po tak długim bezruchu ból był jakby dotkliwszy. Wiedziałam, że Goran oszukuje z tym odpoczynkiem. – Trójka do obstawy, niech Sugar Rush wyśle kogoś na obchód.
– Myślisz, że próbowaliby uciec? – spytał Aziz tak cicho, żebym tylko ja usłyszała.
– Nie wiem, czy uciec. Ale bez przypomnienia czegoś by próbowali na pewno.
– Och, Zoë, może chcesz...
Wstałam, zanim skończył to zdanie. Noga zaprotestowała, ale zignorowałam jej pulsowanie i ostrożnie, zdrową ręką oparłszy się o ścianę, kierowałam się do włazu wyjściowego.
Jestem zdrowa. Wszystko w porządku.
To nigdy nie były jakieś szczególnie piękne albo urozmaicone krajobrazy i prawdę mówiąc Yellowstone zmieniło w okolicy jedynie paletę kolorystyczną. Miało to swoje zalety; mało zrujnowanych miast, niewiele depresyjnych osad ze zmumifikowanymi w popiele ludźmi. W dodatku Komisja nieszczególnie interesowała się mało zindustrializowanymi terenami, a zarówno Nebraska, jak i Iowa przed erupcją składały się głównie z pól. To dawało nam całkiem dużą ślepą plamę, o której świat na zewnątrz zupełnie nie pamiętał.
Wcześniej były tu chmury i złote pola zbóż. Teraz widzieliśmy mgłę i szaro-czarne hałdy wulkanicznych śmieci.
Jak mówiłam.
– Powinniśmy nadać im jakiś pseudonim – stwierdziłam, nie dbając o to, że jedyną słuchającą mnie osobą była Ji, doktor o młodym stażu, którą Goran oddelegował do zajmowania się mną na bieżąco. – W końcu z nami jadą. Są częścią, ha, są częścią mojej karawany.
Ji zmierzyła odrapane Pavo zimnym spojrzeniem.
– Coś z Braci Grimm by się nadawało. Albo kabaretów.
– Hej, Penny. Od teraz wywołujcie Pavo po Flying Circus.
Zasalutowała niedbale na znak, że zrozumiano i znowu oparła głowę na kierownicy.
Eliah, nazwisko nieznane, pseudonim wywoławczy Blue Kaiser, przybył niedługo potem, rozcinając mgłę dwoma silnymi słupami światła oraz ogłuszającym rykiem silnika. Terenowe ATV zajechało i wyhamowało pięknym łukiem, na który nie byłoby stać żadnej z naszych ciężkich kolumbryn. To była przyczyna, dla której tak wielu nowych pchało się do kurierskich rot. Jazda otwartym czterokołowcem nawet po nudnych, jednobarwnych terenach Północnej miała w sobie coś ze sportu ekstremalnego. Owszem, zimno przenikało do kości, mięśnie szybko zmieniały się w skamieniałe rzeźby i podczas samotnych podróży nie można było liczyć na niczyją pomoc, ale przynajmniej prezencja była odpowiednia.
Kurier zsiadł ze swojego ATV co najmniej jakby zeskakiwał z konia. Powalczył chwilę z zaciskami maski filtracyjnej i rozkasłał się szalenie, gdy tylko odsłonił usta. Znałam to wrażenie. To było jak nagłe wsadzenie nosa w poduszkę. Szło się przyzwyczaić, ale Eliah był jeszcze młody.
– No, co tam? – zagaiłam.
– M-mam m-meldunek, szefie – wyjąkał, walcząc o kontrolę nad płucami. Maski były niezbędne przy dużych prędkościach i łatwo było się do nich przyzwyczaić. Uzależnić. Nam, tym trochę wolniejszym szczurom, spokojnie wystarczały chusty i duża dawka blokerów.
Do wszystkiego szło się przyzwyczaić.
Ze wszystkim mogliśmy żyć.
Skoro karaluchy mogły – dlaczego nie my?
– Trochę empatii – warknęłam. – Niech ktoś mu da coś do picia. No już, młody, mów, co tam przed nami czeka.
Eliaha nie znalazłam osobiście. Zgarnął go któryś z północnych patroli i od razu przywiózł do mnie, bo tak po prostu robiliśmy. Spotykałam się z każdym z nich, zbierałam i prześwietlałam każdego rozbitka z Północnej. Chociaż raz. Żeby tylko się dowiedzieć, czy są tacy jak my. Czasem rozmawialiśmy w trasie, czasem na posterunkach, ale zawsze w głębi lądu, tam, gdzie Yellowstone majaczyło tuż za granicą widoczności.
Rozmawialiśmy. Opowiadali mi o sobie. Trochę jak na rozmowie kwalifikacyjnej.
Trochę bardziej jak na spowiedzi.
Zatem stawali przede mną, spięci, kaszlący, ze skórą poznaczoną alergicznymi reakcjami. Wykładali swoje wnioski, opowiadali o nadziejach, o wątpliwościach, a ja osądzałam ich na samym wstępie. Ja, Cyrus, imię, które znaczyło więcej niż nosząca je osoba. Oni poznawali mnie, a ja ich, i potem starałam się pamiętać ich imiona.
Eliah. Eliah, który nienawidził być imigrantem w tłocznym, brudnym, rasistowskim Rio. Chłopiec, który chętnie zostałby inżynierem, gdyby jego status upoważniał go do bezpłatnych studiów albo gdyby dysponował wystarczającymi znajomościami, żeby dostać się na stypendium. Ambitny, gniewny Eliah ze szczotowatymi włosami i mnóstwem ciemnych piegów. Wystarczyło mu pokazać nasze robocze ATV, żeby z oczu zniknęła gorycz, a zamiast niej rozbłysło coś zupełnie nowego. Niektórzy szukali tutaj sensu życia. Eliah zwyczajnie szukał adrenaliny.
Tak. Chyba kojarzyłam.
– Z projektem wszystko OK – zapewnił skwapliwie, gdy tylko wydudlił manierkę wody. – Mówili, że właściwie zostały im ostatnie symulacje i można przejść do fazy testowej. Tyle że...
– Tyle że?
– Mówili też, że chcą się zatrzymać, bo podobno patrole Charlize coś odkryły i trzeba to będzie wziąć pod uwagę? Podobno masz wiedzieć, o co chodzi.
Ach, kwarantanna i niepotwierdzone teorie o stabilności. Tak, to faktycznie mogło mieć wpływ na to, co robiła Trudie.
Wszystko zawsze rozbija się o jedną rzecz.
Brakowało nam tu tak wielu prostych, oczywistych udogodnień, ale zawsze wracaliśmy do punktu wyjścia.
– Dobrze, przyjęłam. Coś jeszcze?
– Patrole zauważyły coś dziwnego na wschodzie.
Zabolała mnie noga, ostry impuls przeszedł ramię, zapiekło pęknięcie na wardze.
– Na wschodzie? Jak daleko?
– Nie jesteśmy w stanie ocenić, szefie. – Musiał odnotować zmianę na mojej twarzy, bo cofnął się o pół kroku. – Nie byłem tam, kazali mi tylko przekazać...
Zapanowałam nad twarzą.
– Trzy posterunki zanotowały jakiś niezarejestrowany ruch. Później znaleźli ślady jakby transporterów, tyle że nie mogli znaleźć wozów, a dalej trop się urywał i...
– W porządku. – Mimo leków, mimo chemii, bólu i niewyspania, czułam, jak rozkręcają mi się trybiki w mózgu. – Będziemy czujni, poradzimy sobie. Jak daleko są?... Dobrze, mamy czas do manewrów. Stąd i tak nic nie zrobimy, zajmiemy się tym w Sioux Falls. Ty – zwróciłam się do Eliaha – jedź do Kansas City i każ Danielowi wysłać jakieś sensowne rozpoznanie. Rozumiemy się?
– Tak jest!
– Zuch. Złap batonika w nagrodę i ruszaj dalej. – Namyśliłam się. – I jedź ostrożnie.
– Tak jest!
Lubiłam ludzi takich jak Eliah. Łatwo było ich zmotywować.
Nie minęło dziesięć minut i znowu jechaliśmy na północ, a ja na swojej improwizowanej leżance gapiłam się w czerwone mroczki przed oczami i zaciskałam z bólu zęby.
#
Drugiego dnia dojechaliśmy już do strefy, w której czasem – jeśli wulkan zsyłał swoje błogosławieństwo – wieczne opary przerzedzały się i wzrokiem sięgałam dalej niż koniec własnej ręki. Wtedy nic, bo przecież cała Nebraska to właściwie jeden wielki plac, nie zasłaniało widoku i oczom turysty ukazywał się krater.
W gruncie rzeczy nic szczególnego. Takie tam spowite dymem wzgórze, nawet nie jakieś szczególnie wysokie. Niektóre zrujnowane miasta piętrzyły się wyżej i wyglądały dumniej. Z uwagi na niepozorny wygląd nazywaliśmy go po prostu Bobem i z tego, co zasłyszałam przy jednej czy drugiej popijawie zwiadowców, ta nazwa zadomowiła się również w nieoficjalnych raportach Komisji.
Wiedziałam, że tam jest, ale go dzisiaj nie widziałam, bo tym razem naturalna wulkaniczna zasłona dymna była jeszcze gęstsza niż zazwyczaj. Gdy tylko znaleźliśmy się w zasięgu radia Sioux Falls, a Penny wymieniła się kodami identyfikacyjnymi, kazałam komendantowi przygotować się na nasze przybycie. Zasługiwał na świadomość, kogo wiezie Flying Circus i jakie reperkusje mogą nieść ewentualne niedopatrzenia.
Jeśli nie był idiotą – a starałam się nie mianować idiotów na wyższe stanowiska, chociaż kto wie, co pod moją nieobecność zrobił Aziz – to odebrał tę wymianę zdań, tak jak miała brzmieć.
Jako ostrzeżenie.
Musiałam przyznać, że sam posterunek nie był najbardziej strategicznie położoną bazą. Z tego, co swego czasu mozolnie wygrzebałam na antycznych, z niczym już niekompatybilnych terminalach, wynikało, że Sioux Falls przed katastrofą było spokojnym, całkiem urokliwym miasteczkiem z dużą ilością zieleni i bliskim dostępem do malowniczych wodospadów, od których osada wzięła swoją nazwę. Dokładnie ten rodzaj miasta, w którym umarłabym z nudów i poczucia osaczenia po góra trzech dniach.
Po Yellowstone miasteczko już nie wyglądało tak cudownie, chociaż na centralnym skwerze spod grubych warstw popiołu ciągle wystawał ozdobny zegar na słupie. Bob miał dość klasyczne poczucie humoru. Albo estetyki.
To, co w Sioux Falls było jednak najbardziej interesujące, to nie układ ulic ani artystyczne spirale, w które zmieniła je erupcja, tylko lokalny przemysł. Dwa spore ośrodki medyczne z nowoczesnym jak na tamte czasy sprzętem. I EROS – kolejny martwy bóg wybebeszony na chwałę superwulkanu.
Earth Resources Observation and Science Center. Ośrodek, którego głównym zadaniem było monitorowanie, badanie oraz składanie raportów dotyczących wszelkich geologicznych zjawisk. Centrum, które dysponowało potężnym, nowoczesnym kompleksem komputerowym, którego maszyny nieustanne mieliły miliony różnych liczb, a wszystkie związane z tym, czym Matka Ziemia mogła nam eksplodować w twarze. Zbierali dane z satelit, z czujników, z sejsmografów, ze wszystkiego, co mogło się przydać.
To podobno EROS, a nie Yellowstone Volcano Observatory, wysłał pierwsze ostrzeżenie o Yellowstone.
Uratowaliśmy, co się dało. Skanibalizowaliśmy komputery, sprzęt analityczny, dane i wszystko, czego nie zniszczyła apokalipsa. A jak się okazało, to oznaczało jakieś sześćdziesiąt procent sprzętu, bo sam ośrodek był jednopiętrowy, szeroki, leżał w oddaleniu od innych zabudowań i przynajmniej nie zagrażały mu bezużyteczne biurowce, kiedy wstrząsy obalały je jak kręgle. Czego nie zdołaliśmy odzyskać, zastąpiliśmy innymi częściami, przemycanymi cierpliwie misja po misji, szantaż za przekupstwem. Zajęło to całe lata, opłaciliśmy to potem, krwią i zamknięciem paru granicznych posterunków, ale w końcu stanęło nowe Sioux Falls.
Moje Sioux Falls.
Nie nudna mieścina, której mieszkańcy w przypływie desperacji mogli co najwyżej podciąć sobie żyły w publicznej fontannie, tylko baza naukowa. Ośrodek operacyjny niemal u stóp wulkanu. Zamknięta, w pełni chroniona przed pyłem, radiacją i trującymi oparami placówka, której pracownicy odpowiadali bezpośrednio mnie i tylko mnie.
Z zewnątrz wyglądała jak nieforemna bryła. Coś w rodzaju radosnej artystycznej instalacji, stworzonej przez rozentuzjazmowane dziecko, które dostało do rąk dwa opakowania plasteliny.
No cóż, od ładnych widoczków to były tu stare rzeczne progi po wodospadach. I Bob, jak miał dobry dzień.
– Jaki mamy czas? – spytałam, gdy potworna rzeźba ośrodka wyłoniła się z mgły, a razem z nią nasz trzyosobowy komitet powitalny.
– Dwie godziny do przodu – odparła Penny, zatrzymując wóz. Przeciągnęła się, aż strzeliło jej coś w krzyżu; wtedy westchnęła z ulgą. – Jestem coraz lepsza.
– Powiedz to mechanikom – burknął ktoś, zanim zdążyłam odpowiedzieć. – Wiesz, jak szybko zużywasz sprzęt? Tak właściwie to...
– Wystarczy – ucięłam i wszyscy zamilkli. – Aziz, Penny, ze mną. Reszta może odpocząć, a jak odpoczniecie, wspomóżcie tutaj obstawę, po tych raportach ze wschodu muszą srać po gaciach.
Byłam dobra, ale bycie dobrym nie zastąpi wszystkiego. Na pewno nie paraliżującego braku zasobów, które prześladowało mnie dzień w dzień i czaiło się w każdym raporcie. Jeśli stawialiśmy coś na nogi – bazę, posterunek, stanowisko obserwacyjne czy cholerny przystanek na trasie patrolowej – wszystko inne zamierało. Walczyliśmy o każdy drobny element, o najmniejszą pierdołę. Byliśmy mistrzami recyklingu. Prawdziwymi sępami i hienami tego wypalonego lądu. Zdarzało nam się wykopywać rury z twardej jak kamień ziemi i włamywać do pozamykanych w pośpiechu elektrowni – nawet tych skażonych – bo istniała szansa na znalezienie jakiegoś ocalałego sprzętu.
Największy problem stanowiła, rzecz jasna, logistyka tego wszystkiego.
Postawienie Sioux Falls w obecnej postaci było wystarczającym wyzwaniem, nawet pomimo faktu, że prace rozłożyliśmy na całe lata. I chociaż plan umiejscowienia jakiejś bardziej zbrojnej grupy w pobliżu był następny na liście priorytetów, to jednak nie zdążyliśmy tego zrobić, zanim Trudie Schwerin radośnie przygalopowała tu na swoim naukowym koniku garbusku.
W związku z tym mój klejnot koronny, moje oczko w głowie i ukochane dziecię, owoc niemal ośmiu lat wzmożonych wysiłków, pozostawało niemal bezbronne. Wszystko wewnątrz działało – ba, wszystko na zewnątrz działało, wszystkie bariery i osłony, budowane według najlepszych projektów skradzionych zjednoczonym armiom – ale ja i kilku jeszcze architektów zdawaliśmy sobie sprawę, jak lekka to konstrukcja. Były czujki, oczywiście. Były patrole.
A teraz były również doniesienia o intruzach na wschodzie.
Zdecydowanie nie najlepszy układ, w jakim kiedykolwiek się znajdowałam.
– Cieszę się, że cię widzę, szefie. – Twarz komendanta pozostawała oczywiście niewidoczna pod maską, goglami i ciężką czapą, ale sam głos wystarczył. Wyglądało na to, że dotarło do niego, jak poważna była sytuacja. Wątpliwości. Zawsze. U każdego. – Wszystko jest gotowe.
– Mam nadzieję.
– Przygotowałem...
Nie musiał kończyć. Pokręciłam głową i w jakiś niewytłumaczalny sposób ten ruch również odezwał się bólem w złamanym ramieniu.
– Nie będziemy zwlekać. Nie po to tłukłam się tutaj w tej klitce, żeby teraz marnować czas.
Odwróciłam się na tyle, na ile pozwalały mi obolałe mięśnie. Hrabina i Bai wychodzili właśnie z poobijanego Pavo, powoli i niepewnie, bezustannie się rozglądając. Poczekałam, aż podejdą, tylko w cześci dlatego, że się rozsypywałam.
– No, to już – stwierdziłam tonem tak płaskim, jak to tylko było możliwe. – Zdaje się, że chciałaś zobaczyć się z siostrą?